• Digital Humanities and Cultural Heritage
• Publications close
• Master thesis close
• Greek close

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η εκμετάλλευση του Ελαιώνα της Άμφισσας, με στόχο της βιώσιμη ανάπτυξη, την ενίσχυση συμμετοχής πολιτών στα πολιτιστικά αγαθά και την ανάδειξη, προβολή και προώθηση του ελαιοπαραγωγικού πολιτισμού, μέσα από μια σύνθεση, που θα επιτυγχάνει μια ομαλή συνύπαρξη της ελαιοπαραγωγής με άλλες δραστηριότητες, ανοικτές προς τους ελαιοπαραγωγούς και τους επισκέπτες του χώρου. Μια πρόταση, που αναδεικνύει και συντονίζει την ελαιοκαλλιέργεια και παράλληλα, προωθεί τα παραγόμενα προϊόντα. Έχει επιλεχθεί μια εγκαταλελειμμένη μονάδα επεξεργασίας ελαίων – ελαιοπυρήνα, με σκοπό την επανάχρηση του οικοπέδου. Η συγκεκριμένη μονάδα βρίσκεται στον Ελαιώνα, στο 2ο χλμ. κατά μήκος του άξονα του δρόμου Άμφισσας – Ιτέας, μια περιοχή που ανήκει στην Ζώνη Α (περιοχή αδόμητη και απολύτου προστασίας). Σύμφωνα με Υπουργική Απόφαση, εντός της συγκεκριμένης Ζώνης απαγορεύεται η δόμηση, καθώς και η κάθε δραστηριότητα, που είναι δυνατό να επιβαρύνει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο το Δελφικό τοπίο. Ωστόσο, επιτρέπονται έργα συντήρησης, αποκατάστασης, επισκευής, που έχουν ως σκοπό την προστασία, φύλαξη και βελτίωση του τόπου. Όσον αφορά την συγκεκριμένη περίπτωση, για τις υφιστάμενες και μόνο, μονάδες επεξεργασίας ελαιόκαρπου επιτρέπεται ο εκσυγχρονισμός τους, μετά από γνωμοδότηση από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για κάθε μια μονάδα ξεχωριστά και εντός όμως των σημερινών ορίων ιδιοκτησιών τους, και εφ’ όσον έχουν την έγκριση και τις προδιαγραφές, που απαιτούνται από τις διατάξεις και τη νομοθεσία των Υπουργείων, όπου υπάγονται. Ως ακολούθως, στην νέα πρόταση διατηρείται η γεωμετρία του κτιρίου, το καθορισμένο ύψος του και η χρήση στέγης (4,5 μ. συμπεριλαμβανομένης της στέγης). Εξ αιτίας αυτού, όλες οι δραστηριότητες οργανώνονται σε μια στάθμη, την ισόγεια, που μέσω ενός κεντρικού άξονα συσχετίζονται όλοι οι προσβάσιμοι χώροι. Η λειτουργία ενός χώρου μόνιμης έκθεσης ενός παλαιού ελαιουργείου, η χρήση βιβλιοθήκης – αναγνωστήριο, σε συνδυασμό με την λειτουργία ενός μικρού, πρότυπου, νέου ελαιουργείου δημιουργούν βάσεις για ανάγνωση, εκμάθηση και προώθηση του πολιτιστικού αποθέματος της περιοχής. Ο χώρος μόνιμης έκθεσης, ένας χώρος εστίασης, ένα μικρό πωλητήριο τοπικών προϊόντων και η βιβλιοθήκη – αναγνωστήριο οργανώνονται τριγύρω από τον χώρο υποδοχής. Ενώ, ο χώρος του νέου ελαιουργείου και ο χώρος του εργαστηρίου τοποθετούνται στην βόρεια όψη, στο τελευταίο κτίσμα της μονάδας, κυρίως για λόγους ασφαλείας και ηχομόνωσης. Η χρήση της στέγης είναι απαραίτητη, σύμφωνα με τη νομοθεσία που έχει θεσπιστεί για την συγκεκριμένη ζώνη του Δελφικού τοπίου. Όσον αφορά την επιλογή υλικών και την μορφολογία τους, έγινε με τρόπο ώστε να δημιουργηθεί μια σύνθεση, που θα αρμόζει στο σημείο αφετηρίας – τον Ελαιώνα. The purpose of this thesis is the exploitation of the Olive Grove of Amfissa, with the aim of sustainable development, the strengthening of citizen participation in cultural goods and the highlighting, promotion and promotion of the olive-producing culture, through a composition that will achieve a smooth coexistence of olive production with other activities, open to olive producers and visitors to the site. A proposal that highlights and coordinates olive cultivation and, at the same time, promotes the products produced. An abandoned oil processing unit - olive kernel - has been selected, with the aim of reusing the plot. The specific unit is located in Eleonas, at the 2nd km along the axis of the Amfissa - Itea road, an area that belongs to Zone A (unstructured and absolute protection area). According to a Ministerial Decision, building within the specific Zone is prohibited, as well as any activity that may directly or indirectly burden the Delphic landscape. However, maintenance projects, restoration projects and repair projects are allowed, which have the purpose of protecting, guarding and improving the site. Regarding the specific case, for the existing olive processing units only, their modernization is allowed, after an opinion from the Central Archaeological Council for each unit separately and within the current boundaries of their properties, and as long as they have the approval and the specifications required by the provisions and legislation of the Ministries, where they fall under. As follows, the new proposal maintains the geometry of the building, its specified height and the use of the roof (4.5 m including the roof). Because of this, all activities are organized on one level, the ground floor, where all the accessible spaces are related through a central axis. The operation of a permanent exhibition space of an old oil mill, the use of a library, in combination with the operation of a new, small, oil press model create bases for reading, learning and promoting the cultural stock of the region. The permanent exhibition area, a dining area, a small shop of local products and the library are organized around the reception area. Meanwhile, the area of the new oil press and the laboratory area are placed on the north side, in the last building of the unit, mainly for safety and sound insulation reasons. The use of the roof is necessary, according to the legislation established for the specific zone of the Delphic landscape. Regarding the choice of materials and their morphology, it was done in such a way as to create a composition that would suit the starting point – the Olive Grove. 37 σ.

Περιεχόμενα ΠΡΟΛΟΓΟΣ 7 ΕΙΣΑΓΩΓΗ 9 ΜΕΡΟΣ Α΄ 14 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Γεωμορφολογία, πλουτοπαραγωγικές πηγές, γεωγραφική θέση και ονομασίες 14 1.1 Γεωμορφολογία και πλουτοπαραγωγικές πηγές 14 1.2 Η θέση της Κέρκυρας στο Ιόνιο Πέλαγος 18 1.3 Ονομασίες 21 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ιστορία – Αποικισμοί 25 2.1. Οι πρώτες επαφές με τη Δύση κατά την Προϊστορική και Πρωτοϊστορική εποχή 25 2.2. Οι πρώτοι κάτοικοι και οι Λιβυρνοί 27 2.3. Ερετριείς 28 2.4. Κορίνθιοι 33 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Η ναυτική ισχύς της Κέρκυρας 40 3.1. Τα λιμάνια 41 3.2. Η ναυπήγηση του στόλου 45 3.3. Η Κερκυραϊκή περαία και οι αποικίες της 46 3.4. Ο ρόλος του κερκυραϊκού πολεμικού στόλου στους πολέμους του 5ου αι. π.Χ. 49 3.5. Συμμαχίες με την Αθήνα 52 ΜΕΡΟΣ Β΄ 57 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Πολιτικο-στρατιωτικές διαδράσεις μεταξύ Κέρκυρας και Μεγάλης Ελλάδας 57 4.1. Κέρκυρα και Κόρινθος στην εκστρατεία κατά του Ιπποκράτη της Γέλας 57 4.2. Σικελική Εκστρατεία 59 4.3. Ο Διονύσιος Α΄ των Συρακουσών κι οι βλέψεις του προς το Ιόνιο 61 4.4. Η Κέρκυρα στο πλευρό του Τιμολέοντα 68 4.5. Η Κέρκυρα στα χέρια του Κλεώνυμου 70 4.6. Η Κέρκυρα μεταξύ Αγαθοκλή, Πύρρου και Δημητρίου Πολιορκητή 71 4.7. Από τους Ιλλυριούς στην οικειοθελή υποταγή στην Ρώμη 76 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 Πολιτικές και θεσμικές διαδράσεις μεταξύ Κέρκυρας και Μεγάλης Ελλάδας 81 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 Οικονομικές και εμπορικές διαδράσεις μεταξύ Κέρκυρας και Μεγάλης Ελλάδας 88 6.1. Εμπόριο και μεταφορά των προϊόντων 88 6.2. Η μαρτυρία των νομισματικών «θησαυρών» 97 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 Πολιτισμικές Διαδράσεις μεταξύ Κέρκυρας και Μεγάλης Ελλάδας 114 7.1. Μύθοι και λατρείες 114 7.2. Αρχιτεκτονική και γλυπτική των Ναών 119 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 129 ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 133 Φιλολογικές πηγές 133 Επιγραφικές πηγές 134 Νομισματικές πηγές 135 Βιβλιογραφία 136 Ξενόγλωσση 136 Ελληνική 144 Λεξικά 147 Ιστοσελίδες 147 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΧΑΡΤΩΝ 148 ΧΑΡΤΕΣ 149 ΕΙΚΟΝΕΣ 160 177 σ.

Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η διερεύνηση των ποικίλων αποδόσεων του νερού και του υδάτινου τοπίου στην αιγαιακή εικονογραφία της 2ης χιλιετίας π.Χ. ως προς τη συμβατική, αφηγηματική και αναπαραστατική υπόστασή του στις απεικονίσεις αυτές. Το νερό εξετάζεται στα ποικίλα μέσα θέασης της εικονογραφίας μέσα στο πλαίσιο της εκάστοτε περιόδου, ενώ ακολουθείται παράλληλα χρονολογική δομή και ακολουθία για την κατανόηση της εξέλιξης εν συνόλω των υγρών τοπίων και του νερού στην εικονογραφία της Εποχής του Χαλκού. Μέσα από τη συνοπτική αναδρομή της ιστορίας της έρευνας του «νειλωτικού» τοπίου, τις νέες σχετικές με αυτό μελέτες στην εικονογραφία του Αιγαίου αλλά και σε συνδυασμό με την αποτύπωσή και τους συμβολισμούς του στην αντίστοιχη εικονογραφία της Αιγύπτου τα πρώτα κεφάλαια της εργασίας αυτής υπογραμμίζουν τη σύγχυση που επικρατεί ως προς τη χρήση του όρου αυτού για την εικονογραφία του Προϊστορικού Αιγαίου. Έπειτα, εξετάζεται η απόδοση του νερού κατά την 3η χιλιετία π.Χ. στο Προϊστορικό Αιγαίο, συνηγορώντας στην διαπίστωση ότι η εικονογραφία του νερού με το θέμα της σπείρας εξελίχθηκε από νωρίς στους οχυρωματικούς άνυδρους (ως επί το πλείστον) οικισμούς των Κυκλάδων, θέτοντας τα θεμέλια για την δημοφιλία που απέκτησε η εικονογραφία της θάλασσας και της θαλάσσιας ζωής κατά τη 2η χιλιετία και εξής. Στα επόμενα κεφάλαια, αναλύεται η απόδοση του νερού και το υδάτινου τοπίου κατά την περίοδο δημιουργίας των πρώτων Κρητικών ανακτόρων. Στις αρχές τις 2ης χιλιετίας, ο «Καμαραϊκός» ρυθμός, οι Μεσοκυκλαδικές κεραμικές παραγωγές και η σφραγιδογλυφία λειτούργησαν ως φορείς θέασης των υδάτινων τοπίων. Μέσω αυτών όχι μόνο διαφάνηκαν τα πρώτα δείγματα φυσιοκρατικής απόδοσης των θαλάσσιων και ελωδών τοπίων αλλά εκφράστηκαν κυρίως στις Κυκλάδες η αφηγηματική διάθεση και η εμβληματοποίηση των θεμάτων αυτών, οι οποίες κατά τις επικείμενες περιόδους θα αναδειχθούν μέσω των τοιχογραφικών διακοσμήσεων. Το κύριο μέρος της εργασίας προβληματίζεται ως προς τα ίδια τα εικονογραφικά περιβάλλοντα (context) στα οποία εικονίζεται το υδάτινο στοιχείο, διανθίζοντας ερμηνευτικές προσεγγίσεις συμβολικής φύσεως. Κατά τη διάρκεια της Νεοανακτορικής περιόδου, οι διακοσμήσεις που αναδεικνύουν το νερό και το υδάτινο τοπίο είναι σχετικές ενδεχομένως με τη χρήση ορισμένων αγγείων, η οποία κατά περίπτωση δύναται να είναι τελετουργική. Από τα δεδομένα των έργων μεγάλης κλίμακας ζωγραφικής της ίδιας περιόδου στο Αιγαίο, διαπιστώνεται ότι πιθανώς τα παρόχθια και τα θαλάσσια τοπία (όπως και τα άλλα εικονιζόμενα περιβάλλοντα) αποτελούσαν το φυσικό «εικονογραφικό» περιβάλλον στο οποίο οι γυναικείες θεότητες ως «Θεές της Φύσης» και οι ακόλουθοι και λατρευτές τους αλληλοεπιδρούσαν. Έτσι τεκμηριώνεται η σχέση του νερού και των υγροτόπων εν γένει με τη Μινωική «Θεά Πότνια» ή άλλες γυναικείες θέαινες, ενώ ταυτόχρονα ίσως υπογραμμίζεται η γονιμική υπόσταση τους. Τα τελευταία κεφάλαια της εργασίας συζητούν την απόδοση του υδάτινου στοιχείου σε επιλεκτικά μέσα θέασης κατά τη μετανακτορική εποχή (ΥΕ ΙΙΙΑ-ΥΕ ΙΙΙΓ). Τα εικονογραφικά δεδομένα συνηγορούν στο να υποστηριχθεί ότι το χταπόδι, ένα από τα συχνότερα εικονιζόμενα στοιχεία της θάλασσας στην Αιγαιακή τέχνη, συμπλήρωνε ως διακοσμητικό στοιχείο ταφικών λαρνάκων πιθανώς το μεταθανάτιο συμβολικό περιεχόμενο που αφορούσε το ταξίδι του νεκρού αλλά και την αναγέννηση και τη ζωή. Η εκτενής τυποποίηση και αναπαραγωγή του θέματος αυτού ανέδειξε το γεγονός ότι το χταπόδι ήταν ένα από τα λίγα θέματα που επιβίωσαν ως αναπαράσταση στην τέχνη των μετανακτορικών κοινωνιών έως και πτώση του Μυκηναϊκού κόσμου περί το 1200-1100 π.Χ. . Τέλος, με την εκπόνηση της παρούσας εργασίας διαπιστώνεται ότι η διαφορετική απεικόνιση του νερού και το υδάτινου τοπίου σε όλα τα μέσα θέασης της εικονογραφίας κατά την 2η χιλιετία π.Χ., προάγει ποικίλες ερμηνείες που μπορούμε να προσδώσουμε σε αυτό το στοιχείο. Οι ερμηνείες αυτές μπορούν να τεκμηριωθούν μόνο με τη συνδυαστική εξέταση πολλών άλλων θεμάτων της αιγαιακής τέχνης και την πρόσληψη της αιγαιακής εικονογραφίας ως ένα ενιαίο σύνολο συμβόλων, αντιλήψεων και πεποιθήσεων. This study attempts to investigate the various representations of water and the aquatic landscape in Aegean iconography of the 2nd millennium Β.C. in terms of its conventional, narrative and representational status in these depictions. Water is examined in the various media of viewing iconography within the context of the period in question. The thesis follows a chronological structure and sequence to understand the development of watery landscapes and water in Bronze Age iconography as a whole. Through the brief review of the history of the research of the 'nilotic' landscape, the new studies related to it in the iconography of the Aegean and in combination with its imprint and symbolism in the corresponding iconography of Egypt, the first chapters of this thesis underline the confusion that prevails regarding the use of this term in the iconography of the Prehistoric Aegean. It then examines the depiction of water during the 3rd millennium B.C. in the Prehistoric Aegean, arguing that the iconography of water with the theme of the spiral evolved early on in the fortified, mostly arid-waterless settlements of the Cyclades, laying the foundations for the popularity of the iconography of the sea and marine life during the 2nd millennium BC and onwards. The following chapters analyse the rendering of water and the aquatic landscape during the period of the first Cretan palaces. At the beginning of the 2nd millennium B.C., the "Kamares" style, the Middle Cycladic ceramic productions and seal carving served as vehicles for viewing the aquatic landscapes. Through these not only the first examples of the naturalistic rendering of seascapes and marshy landscapes became apparent, but mainly in the Cyclades the narrative mood and the “emblematization” of these themes were manifested, which in the coming periods will be highlighted through the fresco decorations. The main part of the thesis is concerned with the iconographic contexts in which the watery element is depicted, which intersperse interpretative approaches of a symbolic nature. During the Neo-Palatial period, the decorations that highlight water and the aquatic landscape are possibly related to the use of certain vessels, which may in some cases be ritual. From the data of large-scale paintings of the same period in the Aegean, it is possible that the riparian landscapes and seascapes (as well as the other environments depicted) were probably the natural "pictorial" environment in which female deities as "Goddesses of Nature" and their followers and worshippers interacted. This documents the relationship of water and wetlands in general with the Minoan "Goddess Potnia" or other female goddesses, while at the same time perhaps underlining their fertility. The last chapters of the thesis discuss the depiction of the watery element in selective media of viewing iconography in the Post-Palatial period (LH IIIA-LH IIIC). The iconographic data support the claim that the octopus, one of the most frequently depicted elements of the sea in Aegean art, probably complemented the afterlife symbolic content of the journey of the dead as a decorative element of funerary larnax, but also the symbolic content of rebirth and life. The extensive standardization and reproduction of this theme highlighted the fact that the octopus was one of the few subjects that survived as a representation in the art of the Post-Palatial societies up until the fall of the Mycenaean world around 1200-1100 BC. Finally, the present study shows that the different depiction of water and the aquatic landscape in all means of viewing iconography during the 2nd millennium BC, promotes a variety of interpretations that can be given to this theme. These interpretations can only be substantiated by a combined examination of many other aspects of Aegean art and the reception of Aegean iconography as a unified set of symbols, concepts and beliefs. 156 σ.

Ανάλυση τριών ιστορικών ταινιών του Κεν Λόουτς και ο τρόπος που παρουσιάζουν την ιστορία. 73 σ.

Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής αποτελεί η ανάπτυξη εφαρμογής βασιζόμενη σε λειτουργικό σύστημα android και η οποία θα αφορά ερωτήσεις γνώσης που θα απευθύνονται όχι μόνο σε μαθητές, αλλά και σε ενήλικες. Η θεματολογία των ερωτήσεων αναφέρεται στην χρονολογική περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και ο χρήστης καλείται να επιλέξει την κατάλληλη απάντηση σε ερωτήσεις τύπου πολλαπλών επιλογών (“multiple choice”). Αρχικά, παρατίθενται εισαγωγικές πληροφορίες που αφορούν τα έξυπνα τηλέφωνα και την εξέλιξή τους με την πάροδο των ετών. Έπειτα αναλύεται το λειτουργικό σύστημα android και η αρχιτεκτονική του συστήματος. Στη συνέχεια περιγράφονται τα στάδια υλοποίησης της εφαρμογής σε επίπεδο αισθητικής παρουσίασης και τεχνικής υλοποίησης. Συνοπτικά, αναφορικά με την εφαρμογή, ο χρήστης θα εισέρχεται με ένα όνομα χρήστη, θα επιλέγει κάποιες γενικές κατηγορίες όπως ηλικία, φύλο και επίπεδο μόρφωσης, θα μπορεί να επιλέξει θεματολογία ερωτήσεων που επιθυμεί και θα μπορεί να μοιραστεί τις επιδόσεις του. Θα έχει τη δυνατότητα, επίσης, να παρακολουθήσει κάποια στατιστικά χρήσης της εφαρμογής. Στην εφαρμογή έχουν προστεθεί λειτουργίες που βελτιώνουν τη διεπαφή χρήστη (User Interface) της εφαρμογής με αποτέλεσμα να παρέχεται βελτιωμένη εμπειρία χρήστη (User Experience) καθώς και αξιοποιούνται τεχνολογίες, όπως αυτή της cloud βάσης της Firebase για την αποθήκευση δεδομένων. Με το πέρας της διπλωματικής εργασίας, θα γίνει παρουσίαση των συμπερασμάτων καθώς και προοπτικές για το μέλλον της εφαρμογής. The goal of this thesis is to develop an application based on the Android operating system that deals with knowledge questions aimed not only at students but also at adults. The topic of the questions refers to the chronological period of the Greek Revolution of 1821 and the user is prompted to select the appropriate answer in multiple choice questions. Initially, introductory information is provided about smartphones and their evolution over the years. Then, the Android operating system and its architecture are analyzed. Next, the stages of implementation of the application in terms of visual presentation and technical implementation are described. In summary, regarding the application, the user will log in with a username, will be able to select some general categories such as age, gender, and education level, will be able to select the topic of questions the user wants and will be able to share his performance. The user will also be able to view some usage statistics of the application. The application has added features that improve the User Interface of the application resulting in an improved User Experience. Also, technologies like Firebase cloud database have been utilized for data storage. At the end of the thesis, the conclusions and prospects of the application will be presented. Οι ερωτήσεις της εφαρμογής έχουν αντληθεί από το παιχνίδι ερωτήσεων Trivial Pursuit

Η παρούσα εργασία επικεντρώνεται στη μελέτη της οικιστικής φυσιογνωμίας κατά την ΥΕΧ (1600-1100 π.Χ.) στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας (σημερινοί νομοί Γρεβενών, Καστοριάς, Κοζάνης, Φλώρινας), εστιάζοντας ιδιαίτερα στην οικιστική εγκατάσταση της ίδιας περιόδου που ανασκάφηκε το 2019 από τη γράφουσα στα Αλώνια Ποντοκώμης Κοζάνης. Η οικιστική εγκατάσταση περιλαμβάνει οίκημα κατασκευασμένο από ευτελή υλικά και κατεστραμμένο από φωτιά, καθώς και έναν αποθηκευτικό χώρο (πιθεώνα) αποτελούμενο από δύο συστάδες πίθων. Ο εντοπισμός του εν λόγω οικιστικού συνόλου εμπλούτισε σημαντικά τα αρχαιολογικά δεδομένα, καθώς, όπως προκύπτει από τη μέχρι τώρα έρευνα, οι οικισμοί της περιόδου που έχουν εντοπιστεί και ανασκαφεί σε ολόκληρη τη Δυτική Μακεδονία είναι λίγοι και αποσπασματικά σωζόμενοι. Επιπλέον, ο συγκεκριμένος πιθεώνας αποτελεί έναν από τους ελάχιστους εντοπισμένους σε όλη την εξεταζόμενη περιοχή, τον δεύτερο που εντοπίστηκε στο οικιστικό του πλαίσιο και τον μοναδικό που σώζεται κατά χώραν. Λόγω της σπανιότητας του ευρήματος, η μελέτη επικεντρώθηκε στην κατανομή των πίθων στον χώρο, στις διατροφικές ανάγκες των ενοίκων και στον οικονομικό και κοινωνικό χαρακτήρα της αποθήκευσης. Η παρούσα έρευνα επεδίωξε την κατανόηση και ερμηνεία του αρχαιολογικού υλικού με σκοπό την ανασύνθεση της οργάνωσης και χρήσης του αποθηκευτικού χώρου της εν λόγω εγκατάστασης, ώστε να εξαχθεί ένα γενικότερο αρχαιολογικό συμπέρασμα επί του θέματος, με την επιθυμία αυτό να αποτελέσει εφαλτήριο για περαιτέρω έρευνα. The present paper focuses on the study of the settlement physiognomy during the Late Bronze Age (1600-1100 B.C.) in the region of Western Macedonia (current prefectures of Grevena, Kastoria, Kozani, Florina), focusing particularly on the settlement of the same period that the writer excavated in 2019 in Alonia Pontokomi Kozani. The settlement includes a house made of perishable materials and damaged by fire, as well as a storage area consisting of two clusters of pithoi. This find significantly enriched the archaeological data, since, according to the research so far, the settlements of the period that have been excavated throughout Western Macedonia are few and fragmentarily preserved. In addition, this storage area is one of the few found in the entire examined area, the second found in its residential context and the only one that is preserved in situ. Due to the rarity of the find, the study focused on the distribution of the pithoi in the space, the nutritional needs of the occupants and the economic and social character of the storage. The present research sought to understand and interprete the archaeological material in order to reconstruct the organization and use of the storage space of the settlement, in order to draw a more general archaeological conclusion on the subject, with the desire that this will be a springboard for further research. 211 σ.

Η εκάστοτε ἀρχή μεριμνά για τη διαχείριση της μνήμης. Ο κυβερνών, εν προκειμένω ο Μακεδόνας βασιλεύς, είναι αυτός που «επιβάλλει» τι θα θυμάται και τι θα ξεχάσει η κοινωνία. Η μνήμη είναι μία πολιτική επιλογή και ανιχνεύεται στο πλαίσιο δράσης των μοναρχών της Μακεδονίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει, μέσω της μελέτης των πηγών, των αρχαιολογικών καταλοίπων και της σύγχρονης έρευνας, η στάση κάθε βασιλέως και κάθε δυναστείας γύρω από ζητήματα πολεμικής μνήμης, πώς η ἀρχή συνέδεσε τον πόλεμο με την κοινωνία και με συγκεκριμένους χώρους και ποιοι τρόποι και ποιες μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν διαχρονικά ως φορείς μνήμης και μνημειακότητας. Each authority takes care of memory management. In this case, the Macedonian king is the ruler who "imposes" what society will remember and what it will forget. Memory is a political choice and can be traced in the context of the actions of the Macedonian monarchs. Through the study of sources, archaeological remains, and modern research, it is interesting to take a closer look at the attitude of each king and each dynasty regarding issues of war memory, how the authority connected the war with society and with specific places and which ways and which methods were used as bearers of memory and monumentality. Πρόλογος. Εισαγωγή: Συλλογική μνήμη, πόλεμος και εξουσία. Μέρος Α΄: Μνημεία πολέμου. 1.1 Ταφές: Η μνήμη των νεκρών. 1.2 Τρόπαια: Η απτή απόδειξη μίας νίκης. 1.3 Αναθήματα: Μνήμη και θεοί. 1.4 Νομίσματα: Πολεμικά εικονογραφικά θέματα και προπαγάνδα. Μέρος Β΄: Μνήμη του πολέμου. 2.1 Εορτές και αγώνες: Βιωματικές πρακτικές μνήμης. 2.2 Πόλεις και πολεμική μνήμη. 2.3 Άνθρωποι και μνήμη. 2.4 Βασιλείς και πόλεμος: Τίτλοι και τιμές. Συμπεράσματα-Επίλογος. Πηγές-Βιβλιογραφία. Παράρτημα εικόνων 122 σ.

Μια προσέγγιση πολυμέσων στη διάδοση, την επικοινωνία και την εκμετάλλευση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς (CH) είναι μια καθιερωμένη τάση παγκοσμίως. Αρκετές μελέτες δείχνουν ότι η χρήση νέων και συνδυασμένων μέσων βελτιώνει τον τρόπο με τον οποίο βιώνεται ο πολιτισμός. Το όφελος αφορά τόσο τον αριθμό των ατόμων που μπορούν να έχουν πρόσβαση στη γνώση όσο και την ποιότητα της διάδοσης της ίδιας της γνώσης. Από αυτήν την άποψη, η CH χρησιμοποιεί τεχνολογίες επαυξημένης, εικονικής και μικτής πραγματικότητας για διαφορετικούς σκοπούς, όπως εκπαίδευση, βελτίωση εκθέσεων, εξερεύνηση, ανοικοδόμηση και εικονικά μουσεία. Έχουν διεξαχθεί ορισμένες έρευνες για αυτές τις αναδυόμενες τεχνολογίες. Ωστόσο, είτε δεν είναι συγκεκριμένες για τον τομέα είτε δεν έχουν μια ολιστική προοπτική στο ότι δεν καλύπτουν όλες τις πτυχές της τεχνολογίας. Επομένως, απαιτείται επανεξέταση αυτών των τεχνολογιών από την άποψη της πολιτιστικής κληρονομιάς. Αντίστοιχα, η διπλωματική αυτή εργασία ερευνά το υπερσύγχρονο σύστημα επαυξημένης, εικονικής και μικτής πραγματικότητας στο σύνολό του και από την άποψη της πολιτιστικής κληρονομιάς. Επιπλέον, εντοπίζονται συγκεκριμένοι τομείς εφαρμογής στην ψηφιακή πολιτιστική κληρονομιά και παρουσιάζονται προτάσεις για το ποια τεχνολογία είναι η πιο κατάλληλη σε κάθε περίπτωση. Τέλος, η διπλωματική εργασία προβλέπει μελλοντικές ερευνητικές κατευθύνσεις για επαυξημένη και εικονική πραγματικότητα, με ιδιαίτερη έμφαση στις διεπαφές αλληλεπίδρασης και διερευνά τις επιπτώσεις στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς. A multimedia approach to the dissemination, communication, and exploitation of Cultural Heritage (CH) is a well-established trend worldwide. Several studies show that the use of new and combined media improves the way culture is experienced. The benefit concerns both the number of people who can access the knowledge and the quality of the dissemination of the knowledge itself. In this regard, CH uses Augmented, Virtual, and Mixed Reality technologies for different purposes, such as education, exhibition improvement, exploration, reconstruction, and virtual museums. Some research has been done on these emerging technologies. However, either they are not industry specific, or they do not have a holistic perspective in that they do not cover all aspects of technology. Therefore, a review of these technologies in terms of cultural heritage is required. Respectively, this thesis investigates the state-of-the-art system of Augmented, Virtual, and Mixed Reality in its entirety and in terms of cultural heritage. In addition, specific areas of application in digital cultural heritage are identified and suggestions are made as to which technology is most appropriate in each case. Finally, the thesis envisages future research directions for Augmented and Virtual Reality, with special emphasis on interaction interfaces and explores the implications in the field of cultural heritage.

Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια έχει σηματοδοτήσει την ανάπτυξη εναλλακτικών τεχνικών και καινοτόμων μεθόδων για τη διάδοση και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Πλέον οι επισκέπτες διάφορων πολιτιστικών χώρων, όπως μουσείων, αρχαιολογικών χώρων, γκαλερί κλπ., έχουν τη δυνατότητα, είτε σε πραγματικό χρόνο με φυσική παρουσία είτε από τον καναπέ του σπιτιού τους, να βιώσουν την επίσκεψη σε ένα τέτοιο χώρο ως εμπειρία, να την καταγράψουν, να την αξιολογήσουν και να την προτείνουν σε άλλους επισκέπτες. Παρομοίως, οι δυνατότητες που δίνονται με την εξέλιξη της τεχνολογίας, για την διατήρηση και διασφάλιση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι εντυπωσιακές. Τεχνολογίες όπως η 3D ψηφιακή μοντελοποίηση (BIM), η εικονική και επαυξημένη πραγματικότητα, τα Γεωγραφικά Συστήματα Πληροφοριών (GIS), η τεχνητή νοημοσύνη, και η ψηφιοποίηση της υλικής και άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, χρησιμοποιούνται για την προστασία και αποκατάσταση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από τους πολυάριθμους φυσικούς και ανθρωπογενείς κινδύνους που την απειλούν, διασφαλίζοντας έτσι το πέρασμά της από γενιά σε γενιά. Από τις ανωτέρω τεχνολογίες, θα μελετήσουμε στην παρούσα εργασία, τα Γεωγραφικά Συστήματα Πληροφοριών (GIS), τα οποία χρησιμοποιούνται ευρέως για την καταγραφή, αξιολόγηση και διατήρηση μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς. Στόχος μας είναι, να εξεταστεί η χρησιμότητα των GIS ως εργαλείο για την καταγραφή και οργάνωση πολιτιστικών μνημείων, καθώς και την ανάλυση και εξαγωγή συμπερασμάτων που μπορεί να λειτουργήσουν ως βοηθητικό μέσο καθοδήγησης για το σχεδιασμό πολιτικής που θα εξασφαλίζει την αειφόρο ανάπτυξη και διατήρηση τους. Η ανάλυση θα πραγματοποιηθεί σε μνημεία του Δήμου Αθηναίων, με βάση συγκεκριμένες ιδιότητες τους, όπως η περίοδος κατασκευής, η αρχική και τελική χρήση τους, η παρούσα κατάσταση τους κ.ά. Θα δημιουργηθεί η βάση δεδομένων με τα εν λόγω κτίρια και εν συνεχεία, με τη βοήθεια του GIS, θα εξαχθούν οι αντίστοιχοι χάρτες ανά χαρακτηριστικό μελέτης καθώς και κάποια στατιστικά στοιχεία και διαγράμματα που θα μας βοηθήσουν στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την υπό μελέτη περιοχή. The rapid development of technology in recent years has marked the development of alternative techniques and innovative methods for the preservation of cultural heritage. Now, visitors of various cultural sites, such as museums, archeological sites, galleries, etc., have the opportunity, either in real time with under physical presence or from the couch of their home, to experience the visit to such a site, to record it, evaluate it and recommend it to other visitors. Similarly, the possibilities given by the evolution of technology, for the preservation and safeguarding of our cultural heritage are impressive. Technologies such as 3D digital modeling (BIM), virtual and augmented reality, Geographic Information Systems (GIS), artificial intelligence, and digitization of tangible and intangible cultural heritage, are used to protect and restore our cultural heritage from the numerous natural and anthropogenic dangers that threaten it, thus ensuring its passage from generation to generation. From the above technologies, we will study in the present paper, the Geographic Information Systems (GIS), which are widely used for the recording, evaluation and preservation of cultural heritage sites. We are aiming to examine the usefulness of GIS as a tool for recording and organizing cultural monuments, as well as analyzing and drawing conclusions that can serve as a guiding tool for policy design that will ensure their sustainable development and preservation. The analysis will be performed on monuments of the Municipality of Athens, based on their specific attributes, such as the construction period, their initial and final use, their current condition, etc. We will create the database with these buildings and then, with the assistance of GIS, we will extract the respective maps per study feature as well as some statistics and diagrams that will help us to draw conclusions for the study area.

The present research focuses on disgust as both a physiological response of rejection and also as a negative pleasure in aesthetics and philosophy of art. Although disgust is one of the six basic emotions of developmental biology, it was largely ignored by aestheticians and philosophers. Disgust’s role and value in the art world and philosophy was recognised by contemporary theorists, intellectuals, and scientists like the phenomenologist Aurel Kolnai, the psychologist Paul Rozin and the philosophers William Ian Miller, Noel Carroll, Jenefer Robinson, Carolyn Korsmeyer and many others. This essay attempts to define the disgusting and explain disgust’s cause and intentional objects. Disgust is distinguished in two types: physical disgust and moral disgust. Physical disgust refers to the bodily aversion caused by various external stimuli, while moral disgust is a response towards moral offences. Firstly, disgust will be examined as a basic human emotion, while I will try to explain what disgust is, its nature, the reasons for its existence and when it is elicited as an emotion. It is a common place that despite disgust’s aversive character and its role of avoiding close contact so that contamination is escaped, it also tends to attract. The paradox of disgust is related to the allure it causes. Contemporary theorists like Kolnai and Korsmeyer examine the morbid allure and fascination disgust arouses and explore its aesthetic and artistic value. Consequently, these theorists include disgust in the category of negative emotions that cause the so-called “negative pleasure”. The pleasures someone feels at the sight of an aversive object seems paradoxical. In my research I discuss various approaches related to the paradox of aversion and propose possible suggestions for the solution of this puzzle. Through the examination of disgust-related artworks a categorization and taxonomy of disgusting art is attempted. Η παρούσα έρευνα έχει ως επίκεντρο την αηδία τόσο ως ψυχοφυσιολογική αντίδραση απόκριση απόρριψης όσο και ως αρνητική ηδονή στην αισθητική και τη φιλοσοφία της τέχνης. Η αηδία, παρότι για την εξελικτική βιολογία συγκαταλέγεται μέσα στα βασικά συναισθήματα, υπήρξε μια παραγνωρισμένη συναισθηματική αντίδραση για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω της ιδιότητας της να απωθεί. Ο ρόλος της και η αξία της στον καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό χώρο ξεκίνησε να αναγνωρίζεται από πιο σύγχρονους στοχαστές, επιστήμονες και θεωρητικούς όπως ο Aurel Kolnai, ο Paul Rozin, ο William Ian Miller, ο Noel Carroll, η Jenefer Robinson, η Carolyn Korsmeyer και πολλούς άλλους. Το δοκίμιο αυτό είναι μια προσπάθεια να ορίσει το αηδιαστικό, να εξηγήσει τι είναι αυτό που δημιουργεί την αίσθηση της αηδίας και γιατί εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να αηδιάζουμε. Η αηδία είναι ένα σύνθετο συναίσθημα και διακρίνεται σε δύο τύπους: στην φυσική αηδία και στην ηθική αηδία. Η φυσική αηδία είναι η αηδία που βιώνει κάποιος σωματικά ως αντίδραση σε συγκεκριμένα εξωτερικά ερεθίσματα, ενώ η ηθική αηδία εγείρεται ως αντίδραση σε πράξεις, συμπεριφορές και ποιότητες χαρακτήρων. Αρχικά θα μελετηθεί η αηδία ως βασικό ανθρώπινο συναίσθημα καθώς θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι είναι αηδία, ποια η φύση της, οι λόγοι ύπαρξής της και πότε πυροδοτείται. Είναι κοινός τόπος ότι ενώ η αηδία απωθεί και έχει ως σκοπό να παρεμποδίζει την όποια στενή επαφή με κάτι που απειλεί να μολύνει, έχει επίσης την τάση να ελκύει την προσοχή. Σύγχρονοι θεωρητικοί όπως ο Kolnai και η Korsmeyer κ.ά. εντοπίζουν την νοσηρή αυτή γοητεία και την έλξη που ασκεί η αηδία και εκτιμούν την αισθητική αλλά και καλλιτεχνική της αξία. Συνεπώς την εντάσσουν κι αυτήν μέσα στην κατηγορία των συναισθημάτων που προκαλούν κάποιου είδους «αρνητική ηδονή» ή ακόμα και ένα είδος απόλαυσης. Εξαιτίας της φύσης της αηδίας να προκαλεί μια δυσάρεστη συναισθηματική απόκριση, η απόλαυση που νιώθει κανείς στη θέαση ενός αποκρουστικού αντικειμένου αποτελεί μυστήριο. Η γοητεία και η σαγήνη που ασκεί η αηδία αποτελεί ένα από τα παράδοξα των αρνητικών συναισθημάτων. Στην παρούσα έρευνα θα παρουσιάσω διάφορες προσεγγίσεις στοχαστών και φιλοσόφων γύρω από το παράδοξο και θα τις εξετάσω με απώτερο σκοπό πιθανές εισηγήσεις αλλά και σκέψεις που αφορούν στην επίλυση του παράδοξου. Ωστόσο, η μελέτη αυτή δεν αποσκοπεί κατ’ ανάγκην να απαντήσει σε ερωτήματα και φιλοσοφικά προβλήματα που προκύπτουν μέσα από αυτό το αίνιγμα, αλλά εξετάζει το παράδοξο της θετικής αυτής έκβασης μέσα από μια ουσιαστικά αρνητική εμπειρία. Πρόκειται περισσότερο για μια έρευνα που εξετάζει περιπτώσεις σύγχρονης αηδιαστικής τέχνης με σκοπό την κατηγοριοποίηση και ταξινόμησή τους. Completed