• Digital Humanities and Cultural Heritage
• 2012-2021close
• Research data close
• Other research products close
• Pergamos close

Η εμφάνιση ταφών με οπλισμό στην ηπειρωτική Ελλάδα κατά την ύστερη φάση της ΜΕ περιόδου αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα της μυκηναϊκής και κατ’ επέκταση της αιγαιακής αρχαιολογίας. Επίκεντρο του ενδιαφέροντος ακόμα και σήμερα αποτελούν οι Ταφικοί Κύκλοι των Μυκηνών, οι οποίοι συγκεντρώνουν τις ταφές μιας άρχουσας τάξης, ορισμένα μέλη της οποίας προβάλλουν έντονα την ενασχόληση τους με τον πόλεμο και το κυνήγι. Αντίστοιχο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η εμφάνιση ταφών «πολεμιστών» στη Κρήτη κατά την ΥΜ ΙΙ περίοδο, η οποία αποτέλεσε την αφορμή για τη διατύπωση θεωριών σχετικών με τη πιθανή κατάκτηση του νησιού από «Μυκηναίους». Η παρούσα εργασία πραγματεύεται το ζήτημα της ταυτότητας του «πολεμιστή» όπως αυτή δηλώνεται μέσω των ταφών με όπλα της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Κρήτης, ξεκινώντας από την πρώιμη ταφή «πολεμιστή» στην Κολώνα της Αίγινας (ΜΕ ΙΙ-ΙΙΙ) και καταλήγοντας στην ΥΕ ΙΙΙΑ, την περίοδο όπου διαμορφώνονται τα μυκηναϊκά ανάκτορα. Κύριοι στόχοι του πονήματος είναι να αναγνωριστούν κοινά στοιχεία και διαφοροποιήσεις, που συνθέτουν τον τρόπο με τον οποίο δηλώνεται το μαχητικό ήθος σε τόπο και σε χρόνο, καθώς και να εξεταστεί το αν η ταυτότητα του «πολεμιστή» αποτελεί απλώς μια κοινωνική κατασκευή ή μπορεί να βρει αντιστοίχιση και στη πραγματικότητα. Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων η εργασία διαρθρώνεται σε τέσσερα μέρη. Στο πρώτο μέρος γίνεται μια σύντομη καταγραφή θεωρητικών προσεγγίσεων της ταφικής αρχαιολογίας, σύμφωνα με τις οποίες οι ταφικές πρακτικές δεν αποτελούν απαραίτητα άμεση αντανάκλαση των πραγματικών συνθηκών, που επικρατούν σε μία κοινωνία. Στο δεύτερο μέρος καταγράφονται με χρονολογική σειρά και ανά γεωγραφική περιοχή τα αρχαιολογικά δεδομένα από τις κυριότερες ταφές με όπλα της ηπειρωτικής Ελλάδας δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στους Ταφικούς Κύκλους των Μυκηνών. Το τρίτο μέρος αφορά την παρουσίαση των δεδομένων από τις ταφές «πολεμιστών» στη Κρήτη με επίκεντρο την ευρύτερη περιοχή της Κνωσού, επισημαίνοντας το γεγονός πως οι ταφές με όπλα στο νησί κατά την ΥΜ ΙΙ-ΥΜ ΙΙΙΑ1 περίοδο δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ενιαίο φαινόμενο. Στο τέταρτο μέρος επιχειρείται μία σύνθεση των δεδομένων, όπου καταγράφεται αρχικά η εξέλιξη του φαινομένου της εμφάνισης των ταφών με όπλα ανά περιοχή και ανά χρονολογική περίοδο ενώ γίνεται προσπάθεια να αναγνωριστούν μοτίβα απόθεσης. Στη συνέχεια, εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο η συγκεκριμένη ταυτότητα συνδιαλέγεται με άλλες ταυτότητες όπως το φύλο, η ηλικία και η κοινωνική θέση. Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψιν τα αποτελέσματα βιοαρχαιολογικών μελετών πραγματοποιείται συζήτηση σχετικά με το αν μπορούμε να μιλήσουμε για πραγματικούς «πολεμιστές» ή για ανθρώπους που τάφηκαν με τέτοιο τρόπο για άλλους λόγους. Παράλληλα, εξετάζεται η πραγματική χρήση του ξίφους και των άλλων όπλων, καθώς και άλλων κτερισμάτων, τα οποία μπορούν μας αποκαλύψουν επιπλέον αναγνώσεις σχετικά με τη φύση της ταυτότητας του «πολεμιστή» στη πρώιμη μυκηναϊκή κοινωνία. The emergence of warrior burials in mainland Greece during the late phase of Middle Helladic period is one of the most interesting issues of Mycenaean and hence of Aegean archaeology. Still today, the main focus of interest is in the Mycenaean Grave Circles, which gather the burials of a ruling class, some of whom are engaged in war and hunting. Similarly, the appearance of “warrior” burials in Crete during the LM II period, which gave rise to theories on the possible conquest of the island by Mycenaeans, is also stimulates interest. The present thesis deals with the issue of warrior identity as declared through the weapon burials of mainland Greece and Crete, starting from the early warrior burial in Aegina (MH II-III) and ending with LH IIIA, at the time when the Mycenaean palaces are formed. The main aim of the thesis is to identify similarities and differences that make up the way in which the warrior ethos is declared in place and time, and to consider whether the warrior identity is merely a social construct or can also correspond in reality. In order to achieve the aforementioned goals, the thesis is divided into four parts. The first part presents a short review of theoretical approaches of funerary archaeology, according to which funeral practices are not necessarily a direct reflection of the real conditions prevailing in a society. In the second part the archaeological data of the main weapon burials of mainland Greece are recorded in chronological order and by geographical region, with particular emphasis on the Mycenaean Grave Circles. The third part concerns about the presentation of archaeological material from the “warrior burials” in Crete, focusing on the wider area of Knossos, while pointing out the fact that the weapon burials on the island during LM II-IIIA1 should not be treated as a single phenomenon. The fourth part presents a synthesis of the data, which records the evolution of the phenomenon of the appearance of weapon burials by region and chronological period. Moreover, the way in which warrior identity interacts with other identities such as gender, age and social status, is examined. Furthermore, taking into account the results of bioarchaeological studies, there is a debate about whether we can talk about real warriors or people who have been buried in such a way for other social factors. At the same time, the real use of sword and other weapons as well as other grave goods is examined in order to reveal additional insights into the nature of warrior identity in early Mycenaean society.

An understanding of the impacts of climate change on humans must be predicated on several layers of foundational knowledge: an understanding of climatic processes as a whole, an understanding of climatic patterns and trends throughout time, and an understanding of human socio-politico-economical nuances at particular times. In this paper an overview of these three foundations is presented. Climate patterns and forcing mechanisms are defined on a basic level, Holocene (and late Pleistocene) climatic trends are outlined, and changes in human societies (from the Late Neolithic to the Early Iron Ages) at periods concurrent with known climatic shifts are examined. An understanding of the impacts of climate change on humans must be predicated on several layers of foundational knowledge: an understanding of climatic processes as a whole, an understanding of climatic patterns and trends throughout time, and an understanding of human socio-politico-economical nuances at particular times. In this paper an overview of these three foundations is presented. Climate patterns and forcing mechanisms are defined on a basic level, Holocene (and late Pleistocene) climatic trends are outlined, and changes in human societies (from the Late Neolithic to the Early Iron Ages) at periods concurrent with known climatic shifts are examined.

Σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιάσει τη μεθόδευση των ναζιστικών πρακτικών και διώξεων εναντίον των Ρομά. Για την θεωρητική πλαισίωση της διπλωματικής εργασίας αναλύεται η ευγονική και ο κοινωνικός δαρβινισμός ως προθάλαμος του ιδεολογικού εξτρεμισμού, ο οποίος κυριαρχεί πριν από την επικράτηση του εθνικοσοσιαλισμού αλλά και κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος. Επιπλέον, μελετούνται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως χώρος εγκλημάτων, ρύθμισης του πληθυσμού, εφαρμογή του φυλετικού ρατσισμού, βιοπολιτικής και θανατοπολιτικής. Παράλληλα, εστιάζεται στην μελέτη των επιμέρους πρακτικών και διώξεων που συντελέστηκαν από το ναζιστικό καθεστώς την περίοδο 1933- 1945 εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας. Τέλος, μελετάται η περίπτωση του Άουσβιτς – Μπίρκεναου και συγκεκριμένα του τμήματος BIIe το οποίο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τον θάνατο των Ρομά που προέρχονταν κυρίως από την Γερμανία και την Αυστρία. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η βιβλιογραφία στην ελληνική γλώσσα είναι ισχνή ενώ στην αγγλική, περιορίζεται σε συγκεκριμένες, πρώιμες έρευνες, ζήτημα που εντείνει την ανάγκη για περισσότερη διερεύνηση. The purpose of this work is to present the methods of the Nazi practices and persecutions against the Roma. For the theoretical framework of this paper, eugenics and social Darwinism are analyzed as a vestibule of ideological extremism, which prevailed before and during National Socialism. In addition, the concentration camps are being studied as places of crimes, based on racial racism, biopolitics and death-politics. We focus on the practices and persecutions that took place during the period 1933-1945 in Germany and Austria. Additionally, we go through the Auschwitz – Birkenau camp and specifically, the BIIe department of it as a point of reference for the death of the Roma people. It is worth noting that the bibliography in Greek is negligible while in English, it is based on a limited research which was an essential factor for the need of further research.

Η έλευση μικρασιατών προσφύγων στην Εύβοια από το φθινόπωρο του 1922 έως το 1925, οι τόποι προέλευσης από τις ¨αλησμόνητες¨ πατρίδες, οι συνθήκες υπό τις οποίες ήλθαν, οι πρώτες δυσκολίες και η αντιμετώπισή τους. Επίσης, η επιλογή του τόπου μόνιμης εγκατάστασης και η αποκατάστασή τους. Πιο συγκεκριμένα, η εργασία αναφέρεται στην έλευση και εγκατάσταση των προσφύγων στη Χαλκίδα και στις προσφυγικές συνοικίες που δημιουργήθηκαν στις παρυφές της πόλης. Στη συνέχεια μελετώνται οι προσφυγικοί οικισμοί και οι συνοικίες που δημιουργήθηκαν στην Κεντρική και Βόρεια Εύβοια. The arrival of Asia Minor refugees in Euboea from the autumn of 1922 to 1925, the places of origin of the "forgotten" homelands, the conditions under which they came, their first difficulties and their confrontation. Also, the choice of the place of permanent establishment and their restoration. More specifically, the work refers to the arrival and settlement of refugees in Chalkida and the refugee districts created at the outskirts of the city. Next, refugee settlements and neighborhoods created in Central and Northern Euboea are studied.

Θέμα της παρούσας διπλωματικής εργασίας αποτελεί ο θεσμός της οικογένειας στην Κρήτη κατά την περίοδο της βενετοκρατίας στο νησί (1204-1669), με επίκεντρο την περίπτωση της οικογένειας των ελληνορθόδοξων βενετών ευγενών Καλλέργη. Συγκεκριμένα, η μελέτη εστιάζει στον κλάδο εκείνο της οικογένειας που έλαβε τη βενετική ευγένεια, τον λεγόμενο «του Μυλοποτάμου». Το ερευνητικό ενδιαφέρον της εργασίας εντοπίζεται σε δύο περιόδους της ιστορίας: στους δύο πρώτους αιώνες της βενετοκρατίας στο νησί (13ο-14ο αι.) και στους δύο τελευταίους (16ο-17ο αι.), καθώς ελλείπουν επαρκείς πληροφορίες προκειμένου να σκιαγραφηθεί η ζωή και η δράση των μελών της οικογένειας κατά τον 15ο αιώνα. Οι Καλλέργηδες, μία οικογένεια με βυζαντινές ρίζες, μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Βενετούς κατάφεραν να διεισδύσουν στη νέα θεσμική άρχουσα τάξη επιδεικνύοντας φιλοβενετική στάση, ενώ συμμετείχαν ενεργά στη δημόσια ζωή του νησιού. Για να εδραιώσουν και να επεκτείνουν περαιτέρω τη θέση τους στο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον της εποχής τους δημιούργησαν συγγενικά δίκτυα, μέσω επιγαμιών, με τους σημαντικότερους οίκους βενετών ευγενών της Κρήτης. Με βάση το υλικό που αντλήθηκε από βιβλιογραφία και κυρίως από δημοσιευμένες πηγές, παρουσιάζονται γενεαλογικά και περιουσιακά στοιχεία των Καλλέργηδων και, ως ένα βαθμό, η δομή και η λειτουργία του συγκεκριμένου οίκου. Τέλος, αναδεικνύεται η θέση και η δράση του στην κοινωνία, τη διοίκηση, την οικονομία, την Εκκλησία, τον υλικό και τον πνευματικό βίο του νησιού. The subject of this paper is the institution of the family in Crete during the period of Venetian rule on the island (1204-1669), focusing on the case of the family of the Greek Orthodox Venetians Kallergis. More specifically, the study focuses on that part of the family, called ‘Mylopotamos’, that received the Venetian nobility. The research interest of the work is located in two periods of history: in the first two centuries of Venetian rule on the island (13th-14th century) and in the last two (16th-17th century), as there is a lack of sufficient information to the outline life and the action of the family members during the 15th century. The Kallergis, a family with Byzantine roots, after the occupation of Crete by the Venetians managed to penetrate the new institutional ruling class by showing a supportive attitude to Venetians, while actively participating in the public life of the island. In order to consolidate and further expand their position in the social and political environment of their time, they created kinship networks through marriage, with the most important houses of Venetian nobles of Crete. Based on the material extracted from bibliography and mainly from published sources, it is presented on the one hand genealogical and property data of the Kallergis family, on the other hand the structure and operation of the specific house, to a certain extent. Finally, it is highlighted the position and the action of this family in the society, the administration, the economy, the Church, the material and the spiritual life of the island.

Η οδός Κοίλης ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα μεγάλης εμπορικής και οδικής αρτηρίας, η γνωστή από τον Ηρόδοτο ''διά Κοίλης οδός''. Το ένδοξο παρελθόν της οδού βέβαια δεν τοποθετείται πλησίον του παρόντος. Παρά την εξαιρετική διατήρηση της μορφολογίας του εδάφους αλλά και των έντονων χαράξεων των αμαξοτροχιών, συνιστά μνημείο δυσανάγνωστο για τον επισκέπτη, αφού κινείται κατά μήκος του μονοπατιού που οδηγεί προς την Πνύκα, δημιουργώντας σύγχυση για την ταυτότητα της βραχώδους επιφάνειας. Το πλάνο ανάδειξης επομένως του μνημείου, δομείται ακριβώς με την ιδέα της επιστροφής στην απαρχή. Με την μελέτη, καταγραφή και τεκμηρίωση του ιστορικού πλαισίου, τη σύνδεση της οδού με την ευρύτερη περιοχή, σε συνάρτηση με την SWOT ανάλυση, από την οποία προκύπτει το διαχειριστικό σχέδιο. Οδηγούμαστε στην προεπισκόπηση της επικείμενης διαμόρφωσης, ενός κάρου κλασικών χρόνων, στην πιο αφηρημένη καλλιτεχνική απόδοσή του, το οποίο τοποθετείται ενδιάμεσα στις χαράξεις των λίθων, με σκοπό την άμεση πληροφόρηση του επισκέπτη πως πρόκειται για δρόμο. Koile road was a typical example of a large commercial and road network artery, known by Herodotus "through the hollow road". The glorious past of the road is not close to the present. Despite the excellent maintenance, the morphology of the ground but also the strong traces of the ancient vehicles, the monument seems illegible to the visitor as he/she moves along its path leading to Pnyx, creating confusion about the identity of the rocky surface. The plan for the promotion of the monument, therefore, is built exactly with the idea of returning to the beginning. By studying and documenting the history of the connection of the road with the wider area, depending on the SWOT analysis, from which the management plan is derived. We are driving in the preview of the upcoming configuration, a classical era, carriage, in its most abstract artistic performance, which is placed in between the carvings of the stones, in order to immediately inform the visitor that this is a road.

Η μονή των Βλαχερνών, ευρισκόμενη πλησίον της μεσαιωνικής Γλαρέντζας και του κάστρου Χλεμούτσι, στο ακρωτήρι Χελωνάτας, στην βορειοδυτική Ηλεία, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες περιπτώσεις συνάντησης της βυζαντινής και της φραγκικής αρχιτεκτονικής στην Πελοπόννησο. Ιδρυμένη τον 13ο αι., λειτούργησε αρχικά ως φραγκισκανικό μοναστήρι, εξυπηρετώντας τις λειτουργικές ανάγκες των Φράγκων κατακτητών της Ηλείας, που κατέλαβαν την περιοχή το 1205. Μετά το 1431, έτος κατά το οποίο ο Κωνσταντίνος ΙΑ´ Παλαιολόγος κυρίευσε την Γλαρέντζα, το μοναστήρι παραχωρήθηκε σε ορθόδοξους μοναχούς και διατήρησε αυτήν την λειτουργία του μέχρι το γ´ τέταρτο του 20ου αι., οπότε και μετετράπη σε ευαγές ίδρυμα. Το καθολικό της μονής, το οποίο ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης ξυλόστεγης βασιλικής, είναι το μόνο ιστάμενο από τα κτίρια που απάρτιζαν κάποτε το μοναστήρι και διαθέτει πλούσιο και ποικίλο κεραμοπλαστικό και γλυπτό διάκοσμο. Ο γλυπτός διάκοσμος αποτελείται από έργα διαφόρων περιόδων, με κυρίαρχα, σε ποσότητα και ποιότητα, αυτά της βυζαντινής περιόδου. Συνολικά σώζονται εξήντα τρία γλυπτά, τα οποία χρονολογούνται από τον 5ο έως τον 13ο αι., τα οποία καθιστούν το καθολικό της Βλαχέρνας ως το πλουσιότερο σε γλυπτό διάκοσμο μεσαιωνικό μνημείο της Ηλείας. Το υλικό αποτελείται από διάφορα είδη γλυπτών, τα οποία είναι φιλοτεχνημένα κυρίως σε λευκό μάρμαρο και βρίσκονται στην μονή σε β´ χρήση, με λίγες εξαιρέσεις. Πρόκειται για κιονόκρανα, επιθήματα κιονοκράνων, σταθμούς θυρωμάτων, επιθήματα αμφικιονίσκων παραθύρων, βάση φράγματος πρεσβυτερίου, πεσσίσκους, πεσσούς, θωράκια, κιονίσκους, επιστύλια, κοσμήτες και ψευδοσαρκοφάγους. Τα περισσότερα έχουν τοποθετηθεί στις εξωτερικές όψεις του ναού, με διακοσμητικές προθέσεις, ενώ λίγα είναι εκείνα που εξυπηρετούν δομικές ανάγκες. Στα γλυπτά της Βλαχέρνας απαντούν οι περισσότερες από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην βυζαντινή γλυπτική, ενώ τα θέματα αντλούνται από όλο σχεδόν το θεματολόγιο της τέχνης αυτής (απεικονίσεις ζωδίων, φυτικός και γεωμετρικός διάκοσμος, αρχιτεκτονικά κοσμήματα και σταυροί). Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη και η αποτίμηση του συνόλου των βυζαντινών γλυπτών της μονής των Βλαχερνών, πολλά από τα οποία είναι ατελώς γνωστά ή εντελώς άγνωστα στην βιβλιογραφία. Το σύνολο αυτό, μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της βυζαντινής γλυπτικής στην Πελοπόννησο, στην οποία συνεισφέρει πολλά νέα στοιχεία. Επιπλέον η εξέταση των γλυπτών συμπληρώνει τις γνώσεις μας για την οικοδομική ιστορία του ναού της Βλαχέρνας και ρίχνει νέο φως στο κεφάλαιο της συνάντησης των Λατίνων και των γηγενών κατά τις πρώτες δεκαετίες της φραγκικής κυριαρχίας, στο πεδίο της αρχιτεκτονικής και των τεχνών. The Blachernae monastery, located near the medieval port of Glarentza and castle Chlemoutsi (Clermont), in cape Chelonatas, in the northwest of Elis, is one of the most important monuments of the so called franco-byzantine architecture, in Peloponnese. The monastery was built during the 13th century and after the Frankish occupation of Elis, in 1205, it has been used by Franciscan monks. In 1431, Constantine XI Palaiologos conquered Glarentza and Blachernae was given to Orthodox monks. The complex maintained its monastical function until the third quarter of the 20th century. In now days the monastery functions as a nursing home. The katholikon, that belongs to the type of the triple wooden roof basilica, is the only surviving structure of the original complex and it has a rich and diverse ceramic and sculptural decoration. The sculptural decoration consists of works from different historical periods, with the majority of them being Byzantine. In total, sixty three sculptures survive, dated between the 5th and 13th c., which make the katholikon of Blachernae as the medieval monument with the richest sculptural decoration in Elis. The material consists of various types of sculptures, most of them in white marble and in second use, with few exemptions. There are capitals, imposts, jambs, base of sanctuary barrier, mullions, cornices, chancel screens, colonettes, pillars, epistyles and pseudosarcophagii. The majority has been immured in the facades of the church, for decoration purposes, while few of them have structural use. In Blachernae’s sculptures we can see most of the techniques that are in use in byzantine sculpture, while the decoration motifs have been drawn from the content-repertoire of this art (animal motifs, vegetable and geometric motifs, architectural ornamentation and crosses). The purpose of this essay is the examination end evaluation of the Byzantine sculptures of the Blachernae monastery, since many of them are quite or entirely unknown to bibliography. The material show us the evolution of Byzantine sculpture in Peloponnese with the addition of many new elements. Furthermore, the examination of the sculptures complements our knowledge about the architectural history of the building and sheds new light in the relations between the Latins and the local population during the first decades of the Frankish rule, in the fields of architecture and arts.

Η νέα οπτική στην επιστήμη της μουσειολογίας επαναπροσδιορίζει τη φιλοσοφική ταυτότητα του Μουσείου, αντιτίθεται κριτικά στον παραδοσιακό ρόλο και λειτουργίες του δίνοντας προτεραιότητα στην επικοινωνία των εκθεμάτων με νοήματα, ιδέες και ιστορίες, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να εδραιώσει τη φροντίδα για το κοινό, την εξωστρέφεια, τις νέες τεχνολογίες και τους νέους τρόπους επικοινωνίας. Οραματίζεται το μουσείο ως χώρο δημιουργίας γνώσης, προώθησης της συνεργασίας με τις κοινότητες και παράγοντα κοινωνικής αλλαγής και ανάπτυξης. Ποιες προκλήσεις, όμως, αντιμετωπίζει στην αυγή του 21ου αι. ένα αρχαιολογικό Μουσείο που βρίσκεται στα βόρεια σύνορα του κράτους, που δεν αποτελεί αναγνωρίσιμο προορισμό ούτε καν σε εθνικό επίπεδο; Πώς διασφαλίζει την οικονομική βιωσιμότητά του σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αλλά και στο πλαίσιο ενός νέου μοντέλου διαχείρισης που ορίζεται από τους κανόνες της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού με σύνθημα την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα στην οικονομία; Σε ένα συνεχώς μεταλλασσόμενο περιβάλλον, κάθε Μουσείο, εκτός από την εξασφάλιση της δικής του βιωσιμότητας, οφείλει να οραματιστεί εκ νέου τον κοινωνικό του ρόλο, όχι ως μία προαιρετική δραστηριότητα, αλλά ως δομικό πυλώνα της λειτουργίας του, συνεισφέροντας στη δημιουργία μίας πιο ισορροπημένης, υγιούς και ευτυχισμένης κοινωνίας. The new perspective in the science of museology redefines the philosophical identity of the museum. It opposes critically its traditional role and operation by giving priority to the communication of exhibits with meanings, ideas and stories while at the same time, it attempts to consolidate care for the public, extroversion, new technologies and innovative ways of communication. It also envisions the museum as a birthplace of knowledge and cooperation of communities, as well as a factor of social change and development. However, at the dawn of the 21st century, what are the challenges of an archaeological museum, which is located near the northern border of the country and is not an identifiable destination even at a national level? How could such a museum ensure its economic sustainability in times of financial crisis and in the context of a new management model determined by market rules and neo-liberalism? In a constantly changing environment, every museum ought to redefine its social role, not as an optional activity, but as a foundation stone of its operation, contributing to the establishment of a balanced, healthy and happy society.

Η εν λόγω εργασία πραγματεύεται το ζήτημα των ομαδικών πολιτογραφήσεων μισθοφορικών ομάδων από ορισμένες πόλεις της ελληνιστικής εποχής. Βρισκόμαστε σε μία ιστορική περίοδο, όπου η παραδοσιακή πόλη-κράτος αντιμετωπίζει πολυεπίπεδες και πολυδιάστατες προκλήσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο των προκλήσεων μία πόλη-κράτος συνδιαλέγεται όχι με ορισμένες δυνατότερες πόλεις-κράτη, όπως συνέβαινε στην κλασική περίοδο, αλλά με τους ελληνιστικούς βασιλιάδες που διαδέχτηκαν τον Μ. Αλέξανδρο και ήταν κυρίαρχοι αρκετά εκτεταμένων βασιλείων. Υπό αυτό το πρίσμα οι πόλεις-κράτη της ελληνιστικής περιόδου αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν μισθοφορικές ομάδες προκειμένου να ανταποκριθούν στις σύνθετες στρατιωτικές ανάγκες της ελληνιστικής περιόδου που χαρακτηρίζεται από συνεχείς διενέξεις μεταξύ των ελληνιστικών βασιλέων. Τις περισσότερες φορές οι πόλεις-κράτη δεν μπορούσαν να μείνουν αμέτοχες σε αυτές τις συγκρούσεις. Επομένως, η ανάγκη στρατιωτικού δυναμικού που θα μπορούσε να συνεισφέρει στην προσπάθεια των πόλεων να σταθούν στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι εκείνης της περιόδου είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική. Σκοπός της συγκεκριμένης εργασίας είναι να διερευνηθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι πόλεις χορηγούν πολιτικά δικαιώματα σε μισθοφορικές ομάδες. Ένας επιπλέον σκοπός της εργασίας είναι να ερμηνευτούν τα προνόμια, τα οποία παραχωρούνται στις εν λόγω στρατιωτικές ομάδες μαζί με το δικαίωμα της πολιτογράφησης. Προκειμένου να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα χρησιμοποιήθηκαν τέσσερις επιγραφές που προέρχονται από τις πόλεις της ελληνιστικής περιόδου. Η μελέτη των ψηφισμάτων της Περγάμου, της Σμύρνης, της Ασπένδου και της Φαναγόρειας είναι καθοριστική για να κατανοήσουμε κάτω από ποιες συνθήκες οι πόλεις παρείχαν πολιτικά δικαιώματα σε μισθοφόρους, αλλά και από τι συνοδευόταν το δικαίωμα του πολίτη. Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονιστούν δύο σημαντικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι οι επιγραφές που επιλέχτηκαν δεν είναι οι μοναδικές επιγραφικές μαρτυρίες που υπάρχουν για τις ομαδικές πολιτογραφήσεις μισθοφόρων στην ελληνιστική εποχή. Υπάρχει πληθώρα επιγραφικών μαρτυριών από πόλεις του κυρίως ελλαδικού χώρου, ωστόσο η επιλογή πόλεων πρωτίστως της Μ. Ασίας έγινε διότι η συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή αποτέλεσε το επίκεντρο των συγκρούσεων των ελληνιστικών βασιλέων. Το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να τονιστεί συνίσταται στο ότι δεν είναι πάντα εύκολο να αντιληφθούμε πως ακριβώς δηλώνονται οι μισθοφορικές ομάδες μέσα στο κείμενο των επιγραφών. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο γίνεται εκτενής αναφορά στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν οι επιγραφές των τεσσάρων αυτών περιοχών για να δηλώσουν τόσο τις μισθοφορικές ομάδες όσο και τα προνόμια με τα οποία επιδαψιλεύονται. Συμπερασματικά, οι περιπτώσεις της Ασπένδου, της Σμύρνης, της Περγάμου και της Φαναγόρειας παρουσιάζουν μεταξύ τους αρκετές ομοιότητες, ωστόσο δε λείπουν και οι επιμέρους διαφορές. Αναμφίβολα αυτό που θα πρέπει να καταστεί σαφές είναι ότι η πρακτική της ομαδικής πολιτογράφησης δεν ήταν ένα φαινόμενο ιδιαίτερα συνηθισμένο κατά την ελληνιστική περίοδο και αυτή ακριβώς η σπανιότητα καθιστά τη συγκεκριμένη πρακτική άξια ενδιαφέροντος. This research addresses the issue of the collective naturalization of mercenary units in certain regions of the Hellenistic period. We are dealing with the historic period where traditional city-states faced various challenges. Through these challenges a city-state would negotiate with Alexander the Great’s successors who dominated extended kingdoms, and not with the powerful city-states, as it would happen in tne Classical period. For this reason all city-states of the Hellinistic times were obligated to hire mercenary armies in order to survive the challenges. The Hellinistic period is charactarized by constant disputes between the Hellinistic kings. Most of the times the city-states could not remain neutral towards these clashes. This had as a result the great need for military forces which would be able to measure up to the geopolitical demands. The objective of this research is to investigate the different circumstances under which the mercenary units were given political rights by the city-states. Another aim is to observe the privileges of these units as well as their naturalization rights. In order to answer these questions, we must examine the 4 epigraphs which originated in the cities of the Hellinistic period. The resolutions of Pergamos, Smyrna, Aspendos and Phanagoria had to be taken in to consideration to understand under which circumstances the city-states provided the mercenaries with political as well as civil rights. It is important at this point, to point out a few facts. The first being, that the chosen epigraphs are not the only ones which refer to the collective naturalization of units in this period (Hellinistic), as numerous epigraphs originated in main Greek cities. These epigraphs were chosen mainly, as they were found in cities of Minor Asia, and geographicaly these areas were the centre of clashes between Hellinistic kings. Furthermore, another important fact to consider is that it is not always easy to read and interperate the epigraphs, and understand how the mercenary units were decreed. This is the reason why there are extensive references to the wording used on the epigraphs from these four cities. In conclusion the cases of Aspendos, Smyrna, Pergamos and Phanagoria reveal similarities and differences. However it is clear that the collective naturalization method was not common and still remains an interesting subject matter.

Η εγκαθίδρυση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία σταθεροποιείται σε περιορισμένη αρχικά έκταση με το τέλος του Επταετούς Πολέμου (1756-1763), ο οποίος ανέδειξε τη Βρετανία ως τη μοναδική ευρωπαϊκή δύναμη με φιλοδοξίες κυριαρχίας στην υποήπειρο. Ο στόχος αυτός όμως επιτεύχθηκε μέσα από μια διαδικασία, που διήρκησε πολλές δεκαετίες και οδήγησε σταδιακά στην ενσωμάτωση της πλειοψηφίας των ινδικών κρατικών οντοτήτων στην επικράτεια, που ελεγχόταν από τη βρετανικών συμφερόντων Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών. Το 1858 ωστόσο η αποικία περνά στον άμεσο έλεγχο της βρετανικής κυβέρνησης. Η κυριαρχία τόσο της Εταιρείας όσο και του βρετανικού στέμματος επί των Ινδών στηριζόταν αφενός στην επιτόπια παρουσία βρετανικών στρατευμάτων, των οποίων όμως ο αριθμός ήταν περιορισμένος, και αφετέρου στη χρήση ενός μισθοφορικού ινδικού στρατού, του οποίου ο αριθμός ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες. Η παρούσα επιστημονική έρευνα επιχειρεί να αναλύσει τη στάση των βρετανικών αρχών και των βρετανών αξιωματούχων απέναντι στο ινδικό στρατιωτικό προσωπικό, που υπηρετούσε τη βρετανική κυβέρνηση της Ινδίας, καθώς και τη διαχείριση του σε πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο, μεταξύ του 1858 και του 1914, τη θεωρούμενη και ως «κλασική» περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας επί της Ινδίας. Θα αναδειχθούν οι αντιλήψεις Βρετανών πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων σχετικά με τους Ινδούς στρατιώτες και αξιωματικούς, ενώ συνάμα θα διατυπωθούν συμπεράσματα αναφορικά με τις θεωρίες και τα στερεότυπα που αναδύθηκαν για τον ινδικό στρατό. Κεντρικός στόχος της συγκεκριμένης διπλωματικής εργασίας είναι η ανάδειξη της πολιτισμικής θεώρησης των Ινδών στρατευσίμων από τους Βρετανούς και των πολιτικών διαχείρισης τους. Συγχρόνως εξετάζεται η λειτουργία του ινδικού στρατού ως οργάνου αυτοκρατορικής επιβολής εκτός του ινδικού εδάφους, καθώς και η παρουσίαση του ινδικού στρατιωτικού προσωπικού στο λογοτεχνικό έργο του Rudyard Kipling, επιχειρώντας έτσι μια ολιστική προσέγγιση της προς εξέταση θεματικής. The consolidation of the British sovereignty over India was established after the end of the Seven Year’s War (1756-1763), a conflict that brought out Britain as the sole European power with ambition and the capability to rule the subcontinent. However, it must be pointed out that this was gradually achieved through a process, that lasted some decades. In the end of it, the majority of the Indian states and principalities had been incorporated in the territories, that were ruled by the East India Company, the representative body of British interests in the subcontinent. In 1858 though, India passed to the direct control of the British government. The rule of both the East India Company and after 1858 of the British state in India was based partly in the presence of British troops on Indian soil, but mainly to the use of an Indian mercenary army, that numbered tens of thousands. The present paper will try to analyze the stance of the British authorities and British officials towards the Indian military personnel, as well as the policies that were developed for the Indian soldiers inside the broader political, social and military context of the British Raj between 1858 and 1914, the so called “classic” period of British hegemony in India. Among the objects of this study is the analysis of the attitudes of British politicians and military officers towards the Indian soldiery, while at the same time I will elaborate on the issue of British stereotypes regarding the Indian officers and soldiers. The main goal of this thesis is to define the British cultural doctrines about the Indian army and the relevant policies that were developed. At the same time, it is examined the use of the Indian army as a mean of imperial enforcement outside India, along with the presentation of the Indian soldiers inside Rudyard Kipling’s literary works.