• Digital Humanities and Cultural Heritage
• Research data close
• Other research products close
• Greek close

Η παρούσα πτυχιακή εργασία έχει ως βασικό στόχο να εξετάσει κατά πόσο μοιάζουν ή διαφέρουν ο Αριστοτέλης με μεταγενέστερους φιλοσόφους, ερευνητές και μελετητές που επηρεάστηκαν από το έργο του. Το κείμενο αποτελείται από δύο μέρη: το θεωρητικό και το πρακτικό, που έχουν χωριστεί σε τέσσερα κεφάλαια. Το θεωρητικό κομμάτι της μελέτης ξεκινά στο πρώτο κεφάλαιο μέσα στο οποίο βλέπουμε μια εισαγωγή στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Διαβάζοντάς το κάποιος μπορεί να ενημερωθεί συντόμως για την ζωή του και τα έργα του, ενώ μπορεί να δει πληροφορίες και για τους σχολιαστές που επιλέχθηκαν για την συγκεκριμένη πτυχιακή εργασία. Ακολούθως, στο δεύτερο κεφάλαιο περιγράφεται το θεωρητικό πλαίσιο γύρω από την Microsoft Access και τα βοηθητικά εργαλεία που μπορεί να προσφέρει σε κάποιον ερευνητή. Μέσα σε αυτά εντάσσονται τα ερωτήματα SQL για τα οποία υπάρχει επίσης μια θεωρητική ανάλυση. Για να πετύχει ο σκοπός της εργασίας, στο πρακτικό μέρος (κεφάλαια 3-4), δημιουργήθηκε μια νέα βάση δεδομένων στην πλατφόρμα Access μέσα στην οποία καταγράφηκαν όλα τα γνωστά στοιχεία για τον Αριστοτέλη, τα έργα του, τους σχολιαστές του και τα δικά τους έργα. Έπειτα, για να γίνει επιτυχής η συσχέτιση των αριστοτελικών έργων και των έργων που σχολιάστηκαν, προστέθηκαν λέξεις-κλειδιά για την δημιουργία του θεματικού χάρτη (topic map). Η υλοποίηση της Βάσης Δεδομένων αναλύεται διεξοδικά στο τρίτο κεφάλαιο της εργασίας. Μετά την ολοκλήρωση της βάσης δεδομένων σχεδιάστηκε ένας μηχανισμός εξαγωγής βαθμών ομοιότητας (similarity mechanism) των φιλοσόφων και των επιστημόνων μεταξύ τους. Ο μηχανισμός αναπτύχθηκε μέσω ερωτημάτων SQL με βάση τις λέξεις-κλειδιά των έργων τους και τον θεματικό χάρτη που αναφέρθηκε προηγουμένως. Η ανάλυση των ερωτημάτων SQL και του μηχανισμού βρίσκεται στο τέταρτο κεφάλαιο της εργασίας. Στο τελευταίο κεφάλαιο της πτυχιακής εργασίας, το πέμπτο κεφάλαιο περιέχονται τα καταληκτικά συμπεράσματα. Συνοψίζοντας, το ιδανικό θα ήταν αυτή η βάση που αναπτύχθηκε να αποβεί χρήσιμη σε πιθανή μελλοντική έρευνα.

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας αποτελεί η εκπαίδευση των Ελληνορθοδόξων στο Βιλαέτι της Προύσας για το χρονικό διάστημα 1880– 1912. Στο πλαίσιο περιγραφής της ελληνορθόδοξης εκπαιδευτικής δραστηριότητας σε αυτή την περιοχή, περιγράφεται σύντομα κατ’ αρχήν το γεωγραφικό περιβάλλον, η διοικητική διαίρεση, η δημογραφία, το Υποπροξενείο της Ελλάδας, στο Βιλαέτι της Προύσας και το ιστορικό πλαίσιο. Ακολούθως η εκπαίδευση στην ύστερη περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, (19ος και αρχές του 20ου αιώνα) και από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι το 1880. Περαιτέρω αναφερόμαστε στην γενική κατάσταση της εκπαίδευσης του Βιλαετιού της Προύσας στο χρονικό διάστημα, που εξετάζουμε (1880- 1912) ως εξής: Από το 1880 μέχρι το 1894, οπότε τελειώνει το έργο του Γάλλου Ανατολιστή και Πρεσβευτή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία Vital Cuinet, που χρησιμοποιείται ως ιστορική πηγή και επέρχονται σημαντικές αλλαγές στην εκπαιδευτική δραστηριότητα των Ελληνορθοδόξων του Σαντζακιού της Προύσας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γενικότερα. Από περίπου το 1895 μέχρι το 1912 με την χρήση πηγών του Ιστορικού Αρχείου του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών. Η εργασία ολοκληρώνεται με την περιγραφή της εξέλιξης της εκπαίδευσης των Ελληνορθοδόξων στην πρωτεύουσα του Βιλαετιού της Προύσας. The object of this Master' s thesis, is the education of the Greek Orthodox in the Vilayet of Bursa for the period 1880-1912. In this context is described at the beginning the Greek Orthodox educational activity in this region, the geographical environment, the administrative division, the demography, the Consulate of Greece, in the Vilayet of Bursa and the historical background. Next, the education in the late period of the Ottoman Empire, (19th and early 20th century) and from the early 19th century until 1880. Furthermore, we refer to the general situation of the education of the Vilayet of Bursa in the time period we are examining (1880-1912) ) as follows: From 1880 to 1894, when the work of the French Orientalist and Ambassador to the Ottoman Empire, Vital Cuinet, ends, which is used from us, as a historical source. This period significant changes occur in the educational activity of the Greek Orthodox in the Vilayet of Bursa and the Ottoman Empire in general. From approximately 1895 to 1912 sources from the Historical Archive of the Greek Ministry of Foreign Affairs are used. This Master' s thesis concludes with the description of the evolution of the education of the Greek Orthodox in the capital of the Vilayet of Bursa.

Στόχος της εργασίας αυτής ήταν ο εντοπισμός των περιπτώσεων όπου εμφανίζονται μείξεις αρχιτεκτονικών ρυθμών, καθώς και η μελέτη τους. Η ελληνική αρχιτεκτονική χαρακτηρίζεται από τους ρυθμούς, με τους δύο διασημότερους, το δωρικό και τον ιωνικό, να αναπτύσσονται από τους αρχαϊκούς κιόλας χρόνους. Ενώ κάθε ρυθμός αναπτύσσεται σε διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετικό τρόπο, εντοπίζονται περιπτώσεις όπου αυτοί συνδυάζονται και χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα, δημιουργώντας νέες μορφές. Οι περιπτώσεις μείξης ρυθμών ξεκινούν από νωρίς, με το δωρικό και τον ιωνικό να συνδυάζονται σε ένα κτήριο, δίνοντας στους αρχιτέκτονες τη δυνατότητα να πειραματιστούν με τους ρυθμούς. Η διάθεση για πειραματισμό γίνεται μάλιστα εντονότερη όσο απομακρύνεται κανείς από τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση των αποίκων στην Ιταλία. Με το πέρασμα των χρόνων και κυρίως κατά την ελληνιστική εποχή, οι αρχιτεκτονικοί κανόνες γίνονται ελαστικότεροι και οι μείξεις ρυθμών γίνονται όλο και συχνότερο φαινόμενο, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Ειδικότερα, με την αλεξανδρινή επιρροή, οι ρυθμοί εμφανίζονται σε πρωτοφανείς συνδυασμούς. Έχοντας ως στόχο τη μελέτη της αρχιτεκτονικής, οφείλει κανείς να μελετήσει και τις πληροφορίες που μας δίνει η αγγειογραφία. Από τις σκηνές που μας σώθηκαν μπορούμε να εξάγουμε ορισμένα συμπεράσματα για κτήρια μη ακαδημαϊκού τύπου, (συνήθως κατασκευασμένα από φθαρτά υλικά π.χ. κρήνες), που δε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε αλλιώς τη μορφή τους. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις φαίνεται πως οι μείξεις ρυθμών ήταν εξαιρετικά συχνές, φτάνοντας πολλές φορές σε σημείο να μην μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την αξιοπιστία των σκηνών. Ωστόσο φαίνεται πως διαχρονικά, οι περιπτώσεις μείξεις αφορούσαν κτήρια που δεν είχαν κάποιο θρησκευτικό ρόλο. The aim of this work was to identify the cases of mixed architectural orders, as well as the study of these cases. Greek architecture is characterized by orders, with the two most famous, the Doric and the Ionian, developing from the archaic times. While each rhythm develops in a different area, in a different way, cases are identified where these are combined and used simultaneously, giving rise to new forms. The cases of mixing orders begin early, with the Doric and Ionic being combined in one building, giving architects the opportunity to experiment. The mood for experimentation becomes even more intense as one moves away from the large urban centers, as for example in the case of the colonists in Italy. With the passage of time and especially during the Hellenistic era, architectural orders become more elastic and the mixing of rhythms becomes a more and more frequent phenomenon, surpassing any previous one. In particular, with the Alexandrian influence, orders appear in unprecedented combinations. Aiming at the study of architecture, one must also study the information that pottery gives us. From the scenes which have been preserved to us, we may draw certain conclusions about buildings of a non-academic type, (usually made of perishable materials e.g. fountains), which we could not otherwise have known their form. In such cases it seems that the combination of orders was extremely frequent, often reaching the point that we can not be sure of the reliability of the scenes. However, it seems that over time, the cases of mixtures concerned buildings that did not have a religious role.

Η παρούσα Μεταπτυχιακή Διπλωματική Εργασία (Μ.Δ.Ε.) πραγματεύεται τους εμφύλιους πολέμους της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, μέσα από τα Αρχεία Λαζάρου και Γεωργίου Κουντουριώτου 1821-1832 και το Αρχείον της Κοινότητος Ύδρας 1778-1832. Από το ξεκίνημά της η Ελληνική Επανάσταση, πέρα από το αίτημα για ελευθερία, έθεσε και το πολιτικό διακύβευμα της δημιουργίας εθνικού ανεξάρτητου κράτους. Ωστόσο, ποιος θα ήταν ο χαρακτήρας του κράτους που θα προέκυπτε μετά την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και ποιοι θα μετείχαν στα όργανα διοίκησης του νέου κράτους; Μέσα από τον λόγο των πρωταγωνιστών των γεγονότων, και κυρίως των Υδραίων πολιτικών, των νικητών της εμφύλιας σύγκρουσης, όπως αυτός αποτυπώνεται στα Αρχεία Λαζάρου και Γεωργίου Κουντουριώτου και στο Αρχείον της Κοινότητος Ύδρας, η παρούσα μελέτη θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει το αν ήταν αναπόφευκτη η σύγκρουση και κατά πόσο αυτή συνιστούσε τη «φυσιολογική» απόληξη μιας κατακερματισμένης προνεωτερικής κοινωνίας που έκανε τα πρώτα της βήματα προς τη συγκρότηση ενός σύγχρονου εθνικού κράτους. Θα προσπαθήσει, επίσης, να απαντήσει στο ερώτημα γιατί ο νικητής των εμφύλιων πολέμων ήταν οι πολιτικοί της Ύδρας και, συγκεκριμένα, η οικογένεια Κουντουριώτη και αν η έκβαση των γεγονότων θα μπορούσε να ήταν διαφορετική. Θα επιχειρήσει, δηλαδή, να δώσει τις απαντήσεις αυτές μέσα από τη ματιά των νικητών. Η τεκμηρίωση στηρίχθηκε κατεξοχήν στην εκτενή αλληλογραφία των αδελφών Κουντουριώτη αλλά και άλλων προσώπων που έλαβαν μέρος στα γεγονότα των εμφυλίων, και στις αποφάσεις και διακηρύξεις της «Προσωρινής Διοίκησις της Ελλάδος», κατά τη χρονική περίοδο 1821-1825, οι οποίες βρίσκονται στα Αρχεία Λαζάρου και Γεωργίου Κουντουριώτου και στο Αρχείον της Κοινότητος Ύδρας. Το υλικό αυτό συνδυάστηκε με τη βασική βιβλιογραφία της Ελληνικής Επανάστασης, καθώς και με άλλες πρωτογενείς πηγές, όπως τα Απομνημονεύματα αρκετών εκ των πρωταγωνιστών των γεγονότων. Εισαγωγικά, εξετάζεται η σχέση επαναστάσεων και εμφύλιων πολέμων και δίνεται μια επισκόπηση των γεγονότων της εμφύλιας σύγκρουσης, ώστε να υπάρξει μία πρώτη επαφή με όσα πρόκειται να εκτεθούν στη συνέχεια. Η εργασία χωρίζεται σε τρία κεφάλαια με αρκετές υποενότητες. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στην οργάνωση του προεπαναστατικού ελλαδικού χώρου σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, η οποία θα καθορίσει στάσεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, και κατά τη διάρκεια του εμφύλιου σπαραγμού. Συγκεκριμένα, περιγράφεται η διοικητική οργάνωση της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδας και της Ύδρας, καθώς και ο ρόλος των κοτζαμπάσηδων, των αρματολών και των νοικοκυραίων αντίστοιχα, ως προϋπάρχοντες πολιτικοί παράγοντες. Το δεύτερο κεφάλαιο αφορά τις διαδικασίες συγκρότησης κεντρικής Διοίκησης μέσα από τη σύγκληση των δύο Εθνοσυνελεύσεων και τις αντιπαλότητες και διενέξεις που αυτές παρήγαγαν. Καταδεικνύεται πως η Β΄ Εθνοσυνέλευση επιβεβαίωσε τον διχασμό των Ελλήνων, τη λήξη της οποίας ακολούθησε η τραγική πορεία προς τη ρήξη των δύο Σωμάτων της Διοίκησης, του Εκτελεστικού και του Βουλευτικού, η δημιουργία δύο Κυβερνήσεων και η συνακόλουθη ένοπλη αναμέτρηση. Στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο περιγράφονται οι δύο φάσεις της εμφύλιας σύγκρουσης, με την οικογένεια Κουντουριώτη να έχει αποκτήσει κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, μετά την εκλογή του Γεωργίου Κουντουριώτη ως Προέδρου του Εκτελεστικού Σώματος τον Δεκέμβριο του 1823. Αναδεικνύονται οι πολιτικοί χειρισμοί της Διοίκησης μέχρι την τελική επικράτηση και εμπέδωση της κυριαρχίας της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Στη βάση όλων αυτών, υποστηρίζεται το αναπόδραστο του εμφύλιου σπαραγμού, καθώς ως φαίνεται ήταν τόσο έντονα τα πάθη, και τόσο ισχυρή η προεπαναστατική κληρονομιά που δύσκολα θα μπορούσε να αποφευχθεί η σύγκρουση. Συμπεραίνεται, επίσης, πως ο νικητής του εμφύλιου πολέμου δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τους πολιτικούς της Ύδρας και, συγκεκριμένα, την οικογένεια Κουντουριώτη, αλλά και το τέλος της σύγκρουσης διαφορετικό. Με μεγάλο ναυτικό παρελθόν το νησί της Ύδρας και οικονομική δύναμη οι άρχοντες του νησιού - και η οικογένεια Κουντουριώτη, - η συμβολή τους θεωρούνταν καθοριστική για την επιτυχή έκβαση του επαναστατικού εγχειρήματος. Δεδομένου του καίριου αυτού ρόλου τους αλλά και ενισχυμένη η κυβέρνηση Κουντουριώτη, με τα χρήματα των δύο δόσεων του αγγλικού δανείου, κατάφερε να μεταβάλλει τους πολιτικούς συσχετισμούς προς όφελός της και να επικρατήσει διά της βίας έναντι των πολιτικών της αντιπάλων. The present Postgraduate Diploma Thesis discusses the civil wars that occurred during the Greek Revolution of 1821, as seen through the Archives of Lazaros and Georgios Kountouriotis 1821-1832 and the Archive of Hydra’s community 1778-1832. Since its inception, the Greek Revolution, beyond the quest for freedom, sought the creation of an independent national state. However, what kind of state could emerge following the independence from the ottoman reign and who could lead it. Through the statements of the protagonists themselves and mainly Hydras’ politicians, the victors of the civil conflict, as can be seen from the Archives of Lazaros and Georgios Kountouriotis and the Archive of Hydra’s community, the current thesis will attempt to explore the unavoidable of the conflict and whether it could be considered a «natural» occurrence derived from a divided pre-modern society taking its first steps towards the creation of a contemporary nation. In addition, the thesis will also try to identify the conditions that lead to the victorious outcome of the civil war for the Kountouriotis’ family side and whether that outcome could have been different. It will attempt to answer all those questions through the perspective of the victors. The documentation relied on the extensive correspondence between the two Kountouriotis brothers as well as others who played a vital part in the events of the civil conflict. Additionally, it will also be relying on the decisions and proclamations of the «Temporary Greek Government» during 1821-1825, that are recorded in the Archives of Lazaros and Georgios Kountouriotis and the Archive of Hydra’s community. Furthermore, in combination with the above, basic bibliography of the Greek Revolution along with memoirs were used for the purposes of said documentation. Indroductionaly, the relation between rebellions and civil wars is examined along with presenting an overview of the events that took place during the civil wars, with the purpose of facilitating the understanding of the following analysis. The thesis is divided in three chapters and several subsections. The first chapter refers to the organization of the pre-revolutionary greek territory from a political and financial viewpoint that will provide with a powerful insight on people's mentality and behavior, both on a collective as well as on an individual level, during the civil conflicts. Specifically, the structure of command in the areas of the Peloponnese, central Greece and Hydra is analyzed in addition to the roles of «kotsabasides», «armatoloi» and «noikokyraioi», all part of a preexisting political entity. The second chapter is referencing the attempts and process of assembling a central government by the two national assemblies and the rivalries that said process gave birth to. What is more in this chapter, it is demonstrated how the second national assembly confirmed the divide between the Greek revolutionaries that lead to the separation of the Executive and Parliamentary body of command, resulting in two different governments and an armed conflict. In the third and final chapter, the two phases of the civil war are described, with Kountouriotis' family having acquired a central role in the political world after the election of Georgios kountouriotis as President of the Executive body in December 1823. A significant insight is given in the delicate political handling of things by the government leading to the complete prevalence and consolidation of dominance by the Kountouriotis’ government. Taking all relevant factors into consideration, the civil conflict could be considered unavoidable given the pre-revolutionary state of things along with the deep rivalry that had developed between the conflicted sides. The victor of the civil war could not have been other than the politicians of Hydra and Kountouriotis' family specifically, given the long naval tradition and financial capabilities of said men. Kountouriotis' family contribution was decisive to the successful outcome of the Greek Revolution. Given that and enhanced with money received from the two British loans, Kountouriotis' government accomplished a decisive but also violent dominance over their political opponents.

Η περιοχή του μέσου ρου του Αλιάκμονα αποτελεί διακριτή γεωγραφική ενότητα που αντιστοιχεί στο νότιο τμήμα της σημερινής ΠΕ Κοζάνης. Ορίζεται στα ανατολικά και νότια από τις κλιτύες ενός συνεχούς οροσυμπλέγματος, που διαμορφώνεται από τα Πιέρια όρη, τα Καμβούνια και τον Τίταρο, στα δυτικά από τον Μπούρινο, και βορειοανατολικά από το όρος Σκοπός. Από τα ορεινά περάσματα διέρχονται οδικές αρτηρίες με διαχρονική χρήση και αξία, οι οποίες οδηγούν από τη Θεσσαλονίκη στη Θεσσαλία και την Ήπειρο, καθώς και από τα κεντρικά βαλκάνια στη νότια Ελλάδα. Σε συνδυασμό με την κομβική θέση της περιοχής, ο Αλιάκμονας και οι πολυάριθμοι παραπόταμοι, διαμόρφωναν ιδανικές συνθήκες εγκατάστασης που ανέκαθεν ευνοούσαν το σχηματισμό παραδοσιακών γεωργικών και κτηνοτροφικών κοινοτήτων. Η πρωτοβυζαντινή Καισάρεια βρισκόταν πάνω σε σημαντικό πόρο διάβασης στη βόρεια όχθη του ποταμού και αποτέλεσε έδρα επισκόπου υπό τη δικαιοδοσία του μητροπολίτη Λάρισας με αρχαιότερη ασφαλή μαρτυρία το 431,. Από τις αρχές του 7ου αιώνα, η διείσδυση και εγκατάσταση σλαβικών και άλλων πιθανώς ομάδων, συνετέλεσε στη δημιουργία κοινοτήτων με ποικίλο εθνοτικό υπόβαθρο, πραγματικότητα που ενδεχομένως διατηρήθηκε ως το τέλος της εξεταζόμενης περιόδου. Η βυζαντινή παρουσία γίνεται ξανά ορατή στις γραπτές πηγές στο τέλος του 9ου με αρχές του 10ου αιώνα. Τα Σέρβια που έκτοτε αποτέλεσαν το οικονομικό και διοικητικό κέντρο της περιοχής, ιδρύονται στη νότια πλευρά του Αλιάκμονα πάνω σε εξαιρετικά στρατηγική θέση, αρχικά ως μεθοριακό κάστρο. Μετά την κατάλυση του βουλγαρικού κράτους, η πόλη εξελίχθηκε σε σημαντικό οικιστικό κέντρο που αποτέλεσε έδρα ενός εκτεταμένου θέματος με δικαιοδοσία κατά μήκος των δρόμων προς τη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Η εργασία έχει ως στόχο την κατά το δυνατόν ανασύνθεση της εικόνας της περιοχής του μέσου Αλιάκμονα από τον 5ο αιώνα μέχρι την οθωμανική κατάκτηση, σε ό,τι αφορά τις οικιστικές θέσεις, το οδικό δίκτυο, τα μνημεία, καθώς και την πολεοδομική οργάνωση και εξέλιξη της πόλης των Σερβίων. Η εξέταση της περιοχής βασίζεται στη σχολαστική συγκέντρωση, μελέτη και παρουσίαση υπό μορφή καταλόγου όλων των αρχαιολογικών ειδήσεων και ερευνών στον εξεταζόμενο χώρο, επικουρούμενη από την προσωπική αυτοψία σε όσες θέσεις κατέστη αυτό δυνατό. Εξαιτίας της ανεπάρκειας των γραπτών πηγών βυζαντινής περιόδου, συνεκτιμήθηκαν κριτικά πληροφορίες από το πρωιμότερο οθωμανικό κατάστιχο της επαρχίας Σερβίων και βυζαντινές πηγές από όμορες περιοχές. Οι μέχρι τώρα εντοπισμένες αρχαιολογικές θέσεις τοποθετήθηκαν στο χάρτη της περιοχής ανά είδος, ενώ στο τελευταίο μέρος της εργασίας αποτυπώνονται συνολικές παρατηρήσεις, συμπεράσματα και προβληματισμοί. The area through which the middle part of the Haliakmon river flows, forms a distinct geographical unit corresponding to the southern part of modern day Kozani prefecture in southwestern Macedonia. The slopes of a continuous mountain complex formed by Pieria, Kamvounia and Titaros mountains from the east and south, Bourinos in the west, and Skopos in north east, define the limits of the region. Interlocal communication had always been conducted through narrow mountain passages of high importance, especially those leading from Thessaloniki to Thessaly and Epirus, and from central Balkans to southern Greece. In addition to the region’s key strategic position, Haliakmon and its numerous tributaries formed ideal conditions that had always favoured agricultural activities and animal husbandry. The early byzantine settlement of Kaisareia was located close to an important ford on the north bank of the river. The earliest written testimony mentioning a bishopric comes from 431. It shows that Kaisareia was under the jurisdiction of the Metropolitan of Larissa, implying close ties of southwestern Macedonia with Thessaly. From the beginning of the 7th century, Slavic and perhaps various other ethnic groups started to settle in the region. The newcomers possibly merged with the indigenous population, forming new communities of varied ethnic and linguistic background which seem to had been persisted until the end of the byzantine period. East Roman presence in the region is again attested in the late 9th - early 10th century. The seat of the bishopric is now found in Servia, initially a frontier castle on a crossroads of major importance, which after the dissolution of the bulgarian state will evolve into a significant administrative center and a seat of a large byzantine thema. The present study aims to reconstruct a coherent overview of the region regarding the settlement network, the monuments, the road network as well as the spatial and urban organization of Servia and its evolution. Due to the sparsity of information provided by written sources, the earliest ottoman tax registers as well as byzantine sources of neighbouring regions are critically taken into account. Excavations in byzantine sites conducted during the last three decades offer invaluable but inconsistent data. The study of the available archaeological data is supplemented with personal inspection at a number of monuments and sites.

Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία εξετάζει την περίοδο της Γερμανικής κατοχής 1941 – 1944 στην Αθήνα. Αρχικά, τέθηκε το ιστορικό πλαίσιο αναφοράς και πώς η Ιταλία έφτασε να κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα. Μελετήθηκε η έκβαση του Ελληνοιταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940 έως 5 Απριλίου 1941) στα ελληνοαλβανικά σύνορα και η πρώτη νίκη των συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα. Επίσης, αναλύεται το Γερμανικό σχέδιο επίθεσης στην Ελλάδα, καθώς και τα αίτια που οδήγησαν στην είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην χώρα και στην κατοχή της Αθήνας στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην συνέχεια παρουσιάζονται οι αγριότητες των Γερμανών κατακτητών, η πείνα, οι χιλιάδες νεκροί στους δρόμους της πρωτεύουσας από τον τρομερό λιμό του χειμώνα 1941-42, ο πρωτοφανής πληθωρισμός, μέσω του υπαίθριου εμπορίου και της μαύρης αγοράς, τα συσσίτια, τα δελτία άρτων και τροφίμων αλλά και ο ρόλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην ανάπτυξη των προμηθευτικών συνεταιρισμών. Εκτός, από τον πρωταρχικό αγώνα για επιβίωση των πολιτών της Αθήνας τονίζονται και οι προσπάθειές τους για ένταξη στον κοινωνικό ιστό. Το ραδιόφωνο, το θέατρο, ο τύπος, η μουσική και τα τραγούδια αναπτέρωσαν το ηθικό των κατακτημένων Αθηναίων και λειτούργησαν ως μέσα αντίστασης. Ακόμη, αναδεικνύεται η δύναμη της Εθνικής Αντίστασης στο χώρο της πρωτεύουσας και παρουσιάζεται η δράση του Εαμικού αντιστασιακού κινήματος στην Αθήνα, της Π.Ε.Α.Ν. και οι πρακτικές και τα σχέδια της νεολαίας του Αντιστασιακού κινήματος ΕΠΟΝ. This master's thesis examines the period of the German occupation 1941 – 1944 in Athens. First, the historical context was set and how Italy came to declare war on Greece. The outcome of the Greco-Italian war (28 October 1940 to 5 April 1941) on the Greek-Albanian border and the first victory of the Allies against the Axis powers was studied. Also, the German plan to attack Greece is analyzed, as well as the reasons that led to the entry of German troops into the country and the occupation of Athens during the Second World War. Then the savagery of the conquerors, the hunger, the thousands of dead in the streets of the capital from the terrible famine of the winter of 1941-42, the unprecedented inflation, through open-air trade, the black market, rations, bread and food vouchers, but and the role of the International Red Cross in the development of supplier cooperatives. Apart from the primary struggle for survival of the citizens of Athens, their efforts to integrate into the social fabric are also emphasized. The radio, the theater, the press, music and songs revived the morale of the conquered Athenians and functioned as means of resistance. Furthermore, the power of the National Resistance in the area of the capital is highlighted and the action of the E.Α.Μ. resistance movement in Athens, of the P.E.A.N. and the practices and plans of the youth of the EPON Resistance movement.

Στην παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζεται το ζήτημα της ανοχής και της καταστολής της διαφορετικότητας εντός της οικογένειας, ενός από τους βασικότερους θεσμούς της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η έρευνα βασίζεται σε αγιολογικά κείμενα που παρήχθησαν από τα μέσα του έβδομου έως τα μέσα του ενδέκατου αιώνα και τα οποία ως πολιτισμικά προϊόντα προσφέρουν μια ζωντανή εικόνα των αντιλήψεων και των πρακτικών που χαρακτήριζαν όχι μόνο τα ανώτερα αλλά και τα μεσαία και κατώτερα στρώματα τόσο των αστικών κέντρων όσο και της υπαίθρου. Επιπλέον, παρουσιάζεται σε γενικές γραμμές και το σχετικό νομικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονταν οι πληροφορίες που αντλούνται από τις αγιολογικές πηγές. Το ζήτημα της ανοχής και καταστολής της διαφορετικότητας στην οικογένεια σχετίζεται στενά με θέματα που αφορούν στις σχέσεις των κοινωνικών φύλων (gender), στο ρόλο και στη θέση τους στη βυζαντινή κοινωνία. Αν και αποτελεί βασική παραδοχή ότι στο πλαίσιο της πατριαρχικού τύπου βυζαντινής οικογένειας η ανδρική κυριαρχία ήταν αυτή που καθόριζε πώς έπρεπε να συμπεριφερθούν τα μέλη της οικογένειας, έθετε τα όρια σε αυτό που θα μπορούσε να συζητηθεί και στο ποιος θα μπορούσε να πάρει μέρος στη συζήτηση, δεν παραβλέπεται το γεγονός ότι και οι άνδρες υποχρεώνονταν σε συγκεκριμένους τύπους συμπεριφοράς και δράσης και γνώριζαν δεσμεύσεις και περιορισμούς. Οι περιπτώσεις που παρουσιάζονται οργανώθηκαν σε τρία κεφάλαια, ορισμένα από τα οποία διαιρούνται σε επιμέρους υποκεφάλαια. Τα κεφάλαια αυτά είναι: ο γάμος και η οικογένεια, οι παράνομες ερωτικές σχέσεις και τα τέκνα στην οικογένεια. Στο πρώτο κεφάλαιο εξετάζονται ζητήματα ανοχής και καταστολής της διαφορετικότητας σε σχέση με την υποχρεωτικότητα του γάμου, τη δυνατότητα επιλογής της αγαμίας, τα κριτήρια επιλογής συζύγου, την τεκνοποιία, τις οικογενειακές υποχρεώσεις των συζύγων, τη δημιουργία οικογένειας εκτός γάμου, την εγκατάλειψη οικογένειας, τη συζυγική βία και τέλος τη χηρεία. Εφόσον η διαφορετικότητα ορίζεται μόνο σε σχέση με την «κανονικότητα», θεωρήθηκε αναγκαίο να συζητηθούν και τα πρότυπα που την συνιστούν, μολονότι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ποια οικογένεια θεωρούνταν «κανονική» και ποια όχι. Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζονται ο τρόπος που η οικογένεια ή ορισμένα μέλη της αντιδρούσαν σε παράνομες ερωτικές σχέσεις, όπως η πορνεία, η μοιχεία, η αρπαγή, η φθορά και η αιμομιξία, καθώς επίσης και οι κλυδωνισμοί που προκαλούσαν αυτές οι σχέσεις στην οικογένεια. Τέλος, στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζεται το πλαίσιο οικογενειακών υποχρεώσεων και δεσμεύσεων μέσα στο οποίο ανατρέφονταν και αναπτύσσονταν τα νεαρά μέλη μιας οικογένειας, από την παιδική ηλικία τους έως τη στιγμή της απόκτησης της αυτεξουσιότητάς τους, και οι δυνατότητες υπέρβασης του συγκεκριμένου πλαισίου. In the present master’s thesis the issue of toleration and repression of the diversity in the family, one of the most basic institutions of Byzantine Empire is examined. This consideration is based upon hagiographical texts, which were prodused from the middle seventh until middle eleventh century and which as cultural products offer a vivid image of the perceptions and the experiences which characterized not only the upper but also the middle and the inferior layers both in the cities and the countryside. Nevertheless the relevant legal framework, with which the references from the hagiographical sources are related, is presented generally. The issue of toleration and repression of the diversity within the family is closely related with subjects concerning gender relations, their roles and status in the byzantine society. Although it is a basic assumption that, within the framework of the patriarchal byzantine family, male authority was the one which determined how family members should behave, set limits to what could be argued about and who could join the argument, it is not overlooked that men too were obliged in specific types of behavior and action and they experienced commitments and limitations. The cases presented are organized into three chapters, some of which are divided into individual subchapters. These chapters are: marriage and family, illegal sexual relations, and children within family. In the first one issues of toleration and repression of the diversity within the family are examined in regard to the obligation of marriage, the option of celibacy, the criteria for choosing a spouse, the procreation, the spouses’ family obligations, the family creation outside marriage, the family abandonment, the conjugal violence and finally the widowhood. Provided that diversity is defined only in relation to “normality”, it was deemed necessary to discuss the standards that constitute it, although it is difficult to determine which family was considered “normal” and which was not. In the second chapter the way family or some of its members reacted to illicit sexual behaviors, such as fornication, adultery, abduction, corruption and incest, is examined, as well as the upheavals these relationships caused in the family. Finally, the third chapter presents the framework of family obligations and commitments in which the young family members, from their childhood until the moment of gaining their autonomy, were brought up and developed, and the possibilities of overcoming this framework.

Η παρούσα εργασία έχει ως στόχο να διερευνήσει τον αντισημιτισμό που εκδηλώθηκε στην Ελλάδα της μεσοπολεμικής περιόδου, μέσα από τα κείμενα μερικών αντισημιτών διανοουμένων και μέσα από τον Τύπο. Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό αντιεβραϊσμό, ο σύγχρονος αντισημιτισμός, που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη κατά το τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα αναζήτησε τη θεωρητική νομιμοποίησή του σε ψευδοεπιστημονικές βάσεις και κατόρθωσε να συσπειρώσει γύρω του έναν όχι αμελητέο αριθμό εθνικιστών διανοουμένων. Παρά την περιορισμένη κοινωνική απήχησή του, στην Ελλάδα ο αντισημιτισμός εκφράστηκε κατά κύριο λόγο στη μεσοπολεμική Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του οικονομικού ανταγωνισμού ανάμεσα στους Εβραίους της πόλης και τους πρόσφυγες. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η εφημερίδα Μακεδονία, που το 1931 πρωταγωνίστησε στα αντισημιτικά γεγονότα που οδήγησαν στον εμπρησμό του συνοικισμού Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη. Επιπλέον, ο αντισημιτισμός «συναντήθηκε» με τον αντικομμουνισμό, που κατά την ίδια περίοδο έγινε επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους. Τα επιχειρήματα των αντισημιτών διανοουμένων και δημοσιογράφων στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό στους ήδη διαδεδομένους στην Ευρώπη αντισημιτικούς μύθους, όπως η ροπή των Εβραίων προς το έγκλημα, τη συνωμοσία κατά του έθνους, τον εύκολο πλουτισμό κ.λπ. Ωστόσο, οι Έλληνες αντισημίτες προσάρμοσαν τα επιχειρήματά τους στην ελληνική πραγματικότητα, παρουσιάζοντας τους Εβραίους ως πολιτισμικά ξένους προς τους Έλληνες, ως επικίνδυνους για το έθνος και ως ραδιουργούντες, συχνά σε συνεργασία με τους κομμουνιστές. This paper aims to investigate the anti-Semitism that manifested itself in interwar Greece, through the writings of some anti-Semitic intellectuals and through the press. Unliketraditional anti-Semitism, modern anti-Semitism, which developed in Europe during the last quarter of the nineteenth century, sought its theoretical legitimacy on pseudo-scientific grounds. It also managed to gather around it a non-negligeable number of nationalist intellectuals. Despite its limited social impact, in Greece anti-Semitism was primarily expressed in interwar Thessaloniki, in the context of the economic competition between the city’s Jews and the newly arrived refugees. A typical case is the newspaper Macedonia, which in 1931 played a leading role in the anti-Semitic events that led to the arson of the Campbell neighborhood in Thessaloniki. In addition, anti-Semitism met with anti-communism, which during the same period became official policy of the Greek state. The arguments of anti-Semitic intellectuals and journalists relied heavily on anti-Semitic myths already widespread in Europe, such as the inclination of Jews for crime, conspiracy against the nation, easy enrichment, etc. However, Greek anti-Semites adapted their arguments to Greek reality, presenting Jews as culturally alien to the Greeks, dangerous to the nation, and manipulating, often in collaboration with communists.

Το θέμα της παρούσας μελέτης αφορά γυναίκες που εργάστηκαν σε εργοστάσια και σε βιοτεχνίες κλωστοϋφαντουργίας στο συνοικισμό της Νέας Ιωνίας από την περίοδο του Μεσοπολέμου έως τη Μεταπολίτευση. Το αρχειακό υλικό που χρησιμοποιείται, σε μεγάλο βαθμό, αφορά το αρχείο του εργοστασίου «Μουταλάσκη». Ο συνοικισμός των «Ποδαράδων» ιδρύεται το 1923 ως αμιγώς προσφυγικός, με πρώτους οικιστές ανθρώπους από τη Σπάρτη της Πισιδίας. Για το λόγο αυτό εξετάζονται μαρτυρίες που πραγματοποιήθηκαν από το ΚΜΣ (Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών) στη Νέα Ιωνία, τη δεκαετία του 1950 και του 1960, αναζητώντας γυναίκες που εργάστηκαν στην ταπητουργία της Πισιδίας και ύστερα απασχολήθηκαν στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Ιωνίας. Ύστερα αξιοποιήσαμε δύο συνεντεύξεις από εργάτριες προσφύγισσες του συνοικισμού την δεκαετία του 2000 από το ΚΕΜΙΠΟ (Κέντρο Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού) της Νέας Ιωνίας. Οι εμπειρίες των εργατριών μέσω των πηγών στο μεγαλύτερο μέρος της έρευνας περνούν σε εμάς διαμεσολαβημένες και επομένως με σαφή όρια ανάλυσης. Για τον λόγο αυτό επιλέχθηκε η πραγματοποίηση προφορικών συνεντεύξεων με εργάτριες της μεταπολεμικής περιόδου, έχοντας ως στόχο να προσδώσουμε περισσότερη ορατότητα στην εμπειρία των υποκειμένων. Η δομή και τα ερωτήματα της συγκεκριμένης ΜΔΕ χωρίζονται σε τρία κεφάλαια. Το πρώτο κεφάλαιο ασχολείται με ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Ιωνίας, την Ανώνυμη Υφαντουργική Εταιρεία «Μουταλάσκη». Για το σκοπό αυτό, ερευνήθηκε εξ ολοκλήρου το μητρώο των εργαζομένων, μέσω των προσλήψεων που καταγράφονται από το 1927 έως το 1941. Ύστερα, χρησιμοποιούμε δειγματοληπτικά ένα μέρος των προσωπικών καρτελών των εργατριών και των εργατών, με σκοπό να εξετάσουμε αρχικά την ηλικιακή σύνθεση του εργοστασίου, τον τόπο προέλευσης των εργαζομένων και τις ενδεχόμενες αλλαγές που συναντούμε μεταπολεμικά σε αυτά τα δυο πλαίσια. Ύστερα, όσον αφορά την προπολεμική περίοδο, η έρευνα εξετάζει σε ένα πρώτο βαθμό τις διαφορές στην εργασιακή αμοιβή των γυναικών έναντι των ανδρών. Η μελέτη αυτή δεν αφορά τα χρόνια της κατοχής και του πολέμου στην Ελλάδα, καθώς το εργοστάσιο υπολειτουργεί, και επιπλέον θεωρούμε πως η έκταση των γεγονότων υπερβαίνει το πλαίσιο της μελέτης αυτής. Το δεύτερο κεφάλαιο αναλύει τις παρατηρήσεις που δέχονται οι εργαζόμενοι από τους επιστάτες και καταγράφονται στο μητρώο των εργαζομένων προπολεμικά και αναζητεί τις εργοδοτικές πρακτικές που υιοθέτησε η επιχείρηση με σκοπό την εγκαθίδρυση της εργοστασιακής πειθαρχίας. Το τρίτο κεφάλαιο χρησιμοποιεί τη μεθοδολογία της προφορικής ιστορίας και αναλύει συνολικά τις συνεντεύξεις των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στο συνοικισμό σε τρεις διαφορετικές χρονικές στιγμές, όπως αναφέραμε και προηγουμένως. Στόχος του κεφαλαίου αυτού είναι να αναζητήσει συνέχειες και ασυνέχειες στον εργασιακό κύκλο των εργατριών. Συμπερασματικά, καταλήγουμε πως το εργοστάσιο χρησιμοποίησε σε μεγάλο βαθμό ανειδίκευτη γυναικεία και νεανική εργασία, χαμηλά αμειβόμενη συγκριτικά με αυτή των αντρών. Τα οικογενειακά δίκτυα διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο τόσο στις προσλήψεις όσο και στις αμοιβές του εργατικού δυναμικού. Μέσω των εργοδοτικών πρακτικών που συναντήσαμε συμπεραίνουμε πως το εργοστάσιο στην προπολεμική περίοδο υιοθέτησε έναν διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα απέναντι στους εργαζομένους του. Η άτυπη οικονομία ακολούθησε τις εργάτριες σε όλες τις φάσεις που τις εντοπίσαμε. Αρχικά στις οικοτεχνίες της Πισιδίας, ύστερα στα εργοστάσια της περιοχής προπολεμικά και τέλος στη μεταπολεμική περίοδο έως τη μεταπολίτευση. Κλείνοντας, εντοπίσαμε επιπλέον κοινά μοτίβα στον εργασιακό κύκλο των υποκειμένων όπως το θεσμό της μαθητείας, τους λόγους εισόδου και εξόδου από τα εργοστάσια, και σε κάποιες περιπτώσεις, τη μετέπειτα ενασχόλησή τους με τη τέχνη της μοδιστρικής. The subject of this thesis concerns the women who worked in factories and in textile mills in the district of Nea Ionia from the Interwar period to the Metapolitefsi era. The archival material utilised throughout this study references the archive of the Moutalaski factory to a large extent. The "Podarades" settlement was established in 1923 as a purely refugee settlement, with the first settlers coming from Sparta of Pisidia. Testimonies carried out by the Center for Asia Minor Studies (Kentro Mikrasiatikon Spoudon – KMS) located in Nea Ionia in the 1950s and 1960s, looked for women who worked in the cottage industries of tapestry in Pisidia and who were later employed in the textile factories of Nea Ionia. Subsequently, we used two interviews from refugee workers of the district that were conducted in the 2000s from the Center for the Study and Promotion of Asia Minor Studies (Kentro Spoudis kai Anadixis Mikrasiatikou Politismou – KEMIPO) of Nea Ionia. The experiences of the workers are mediated through secondary sources in most of the research, and therefore have clear limitations for analysis. For this reason, we chose to conduct present day oral interviews with women workers of the post-war period, aiming to provide more visibility to their experiences. The structure and direction of enquiry of this master thesis is divided into three chapters. The first chapter deals with one of the largest textile factories of Nea Ionia, the Textile Anonymous Company (Public Limited Company) "Moutalaski". For this purpose, we researched the entire recruitment registry of workers recorded for the period of 1927 to 1941. From this resource, we sampled a portion of the personal employee records of female and male workers in order to examine the age and place of origin of the workers. We then studied the changes that we encountered during the post-war period of these two demographics. Regarding the pre-war period, the research examines the disparities of labor remuneration of women compared to men. This study does not include the years of occupation and war in Greece, as the factory was under-functioning, and furthermore we consider that the extent of the events exceeds the scope of this study. The second chapter analyses the remarks the workers received from their supervisors that were recorded in the pre-war worker’s register and searches for the employment practices adopted by the company in order to establish discipline in the factory. The third chapter uses the oral history methodology to analyse the interviews of the textile workers in the district during the three different periods we previously mentioned. The aim of this chapter is to search for continuities and discontinuities in the working life of female workers. We concluded that the factory largely used unskilled female and youth labor which was low paid compared to that of men. Family networks played an important role in both the recruitment and remuneration of the workforce. Through the employer practices we encountered, we concluded that the factory in the pre-war period adopted a pedagogical character towards its workers. The informal labor economy followed women workers through all the phases we identified. Initially in the cottage industries of Pisidia, then in the pre-war factories of the region and finally in the post-war period until the Metapolitefsi era. Finally, we identified additional common patterns in the subjects' work life, such as the institution of apprenticeship, the reasons for entering and leaving the factories and in some cases their subsequent employment as seamstresses.

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η περαιτέρω εξέταση και διερεύνηση της προσπάθειας συγκρότησης λαϊκού – αντιφασιστικού μετώπου στην Ελλάδα την περίοδο του Μεσοπολέμου. Βασικός σταθμός και κοινοβουλευτική έκφραση αυτής της προσπάθειας υπήρξε το Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα (19 Φεβρουαρίου 1936). Το εν λόγω Σύμφωνο μεταξύ του Κόμματος των Φιλελευθέρων και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ) αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής κρίσης του ύστερου Μεσοπολέμου και έναν σημαντικό κρίκο των γεγονότων που οδήγησαν στην επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. The object of this paper is the further examination and investigation of the attempt to form a popular - antifascist front in Greece during the inter-war period. A key milestone and parliamentary expression of this effort was the Sofoules-Sklavainas Pact (19 February 1936). This Pact between the Liberal Party and the Communist Party of Greece (KKE) is an integral part of the political crisis of the late inter-war period and an important link in the events that led to the imposition of the August 4th dictatorship.